Open your eyes and look at the way.

Time flies when you're havin fun! And how true is that :) Dus ik kan gelukkig zeggen dat ik het goed heb, zo goed dat ik m'n blog even vergeten was. Dit word waarschijnlijk een lange. Misschien niet, we zien wel wat m'n hoofd gaat doen :)

Het eerste wat gebeurde na m'n laatste blog, 19 oktober, was Lotte haar verjaardag. Wietse, Margreet en ik hadden bedacht dat als ik op Skype kwam en de laptop waar ik op te zien was in zouden pakken, dat we dan een super leuk kado hadden. Was ook zo. En toen ging iedereen zingen en mocht ik een liedje inzetten en toen ging ik huilen want ik miste iedereen heel erg en toen gingen Lotte en ik heel lang Skypen terwijl er gewoon visite in de kamer zat. LEUK HE.
Gefeliciteerd Lotte, je bent prachtig. En ik mis je.

Die dag erna heb ik toch wat cultureels meegemaakt. Tjonge. Carl was niet thuis dus was het aan mij de nobele taak om met de kinderen mee te gaan met het uitstapje van, jawel: DE VOORTREKKERS. De voortrekkers zijn een algemeen Zuid Afrikaanse groepering, om het maar zo te noemen. Het is eigenlijk gewoon de scouting, maar dan nog erger. Carl vind dat de kinderen dat mee moeten krijgen voor later en ik geef 'm gelijk, want er moeten ook wel een paar mooie kindjes tussen zitten namelijk. Wat een volk zeg. Lache man. Ik probeer een paar foto's te uploaden. Het heette Willem Prinsloo argrarisch museum. Ik heb kaarsen gemaakt, broodjes gebakken en trekkers gekeken. Supervet toch.
Inderdaad -__-'

De dag erna ging ik met de Young Adults van de kerk naar de dierentuin. Die hebben ze gewoon in Zuid Afrika. Dan hebben ze een gemsbok uit Noord Afrika, want die heb je hier niet in het wild. Oh Oh Afrika.
Ook die dag weer een culturele ervaring: de Boomstraat. Dat is laatmaar zeggen de gevaarlijkste straat in Pretoria. Kon ik niet weten, en Helen kon niet weten dat de lange zwarte enge man had gezien dat d'er raam nog op een kiertje stond.. Midden in het gesprek, wachtend voor de robot (stoplicht), werden we onderbroken door een man die ons niet zo heel erg vriendelijk en eigenlijk best wel dreigend vroeg of we geld wilde geven. Helen schrok niet, maar werd gewoon soort boos en wachtte ongeduldig tot het licht op groen sprong. Toen de man merkte dat er niets te halen viel, lachte hij zijn rij witte tanden bloot en zei: 'hahah aah just kidding!'. De schok kwam een paar minuten later.. Maar dat is dus ook Afrika. Raampjes dicht en nooit volledig stil staan voor een stoplicht.
Dat is wel in de grote stad en daar kom ik vrijwel nooit. Scheelt de helft (:

Na de dierentuin zijn we lekker wezen eten bij oude vrienden van Carl. Vlees best. En die man houd van lekkere wijn drinken en ik ook. Dubbel best. Op de terugweg vanuit Johannesburg kwam de regen met bakken uit de hemel vallen. De spetters veranderden in emmers zodra ze het raam raakte. Aquaplaning was ineens een levensecht begrip en auto's die 40km/pu rijden op de snelweg zijn ook geen raar verschijnsel meer. Maar Helen zetten ons veilig voor het hek af en kwam later zelf ook heelhuids en zeikes nat binnen stappen.
De volgende dag was helblauw (raar begrip, in de hel hebben ze helemaal geen blauw volgens mij) en windstil. Perfect weer voor paardrijden. Het ging weer prima en Charlotte vroeg hoelang ik bleef, misschien konden we gaan oefenen voor wedstrijden. Superleuk. De kids opgehaald van school wat altijd een klein toneelstukje in de auto betekend. Derkie en Kobus (de kinderen van Tannie Rothia en Francios, zus: Mathilde, ZA kampioen paardrijden, die weetjewel), Andrea, Louis en Annika achter in de auto. De gesprekken lopen uiteen van de vraag: 'Hoe komt het dat rechters zoveel geld verdienen?' tot 'Meisjes moeten altijd eerst in de auto stappen volgens de regels nietes welles'. Helen en ik lachen ons kapot en moeten soms logisch antwoord geven op de altijd leuke 'waarom?' vragen. Eenmaal na huiswerk maken, wat heel goed ging! (40 woordjes schrijven duurden nu maar twee uur i.p.v. 21/5 of 3 uur), was het tijd voor de Heerlijke (ja expres met hoofdletter) kos van Carl. Na het eten skypen met Lara, Eleftheria, Janiek en papa en mama in een keer. Dat was ook heel leuk. Maar niet met een hoofdletter want de verbinding was rete slecht. Vier pixels voor 5 personen, waarvan je moeder met een oog heel dicht bij de camera er al eentje voor zichzelf in beslag neemt, is het wel heel erg lastig kijken en ook de knetterende stemmen voegde niet veel toe. Het deed me wel beseffen hoe erg ik ze mis, dat ik er zo graag bij wil zijn. Ook die avond weer eventjes gehuild op m'n tweepersoonsbedje met een heerlijk dekbed, voor me zelf, in een mooi houten huisje voor me zelf. En lekker eten elke dag enzo. Dus..
Ik heb het zo slecht nog niet hoor. Maar ik mis jullie wel.

De dag erna heb ik de halve dag met Rakker gewerkt (het lichts bruine paardje op de foto) en de halve dag met de kinderen. Gelukkig hoef je kinderen niet te temmen en hoef je niet achter ze aan te rennen als een roodbezweten dikke grote moeie Gnoe met honger en hoofdpijn.
Dat moet bij Rakker namelijk wel.
Rakker is nu 7 en nog steeds niet onder het zadel. Dus heb ik nu de indianen taak om hem elke dag te vangen en te laten rennen in de ring tot ie neervalt. Maar dat is best psygologisch werk. Of hoe je het ook schrijft (niet allemaal de verbetering in de comments schrijven -__-' Mam jij ook niet, Jedidja misschien^^) Anyway, mentaal en fysiek ben je best gesloopt en ook Louis had dat door, dus het was weer een lange maar erg leuke dag. Ik heb 'm afgesloten door samen met de gezusters den Breejen te skypen te genieten van de goede internet verbinding :)
Jullie zijn leuk (: <3

Woensdag wandeldag. We gingen deze keer niet het rondje bij ons om de plotten, maar we gingen naar Karen toe. De kleinste van de Tannies. Haar nieuwe keuken was af (ja dat blijkt een legale reden te zijn om een langere apres wandelen party te houden). En toen gingen we na het wandelen lekker cakjes eten met jam en slagroom en hmmm. We wandelden niet gewoon op straat hoor ofzo, er waren ook zebra's op 3 meter afstand, gemsbokken en impala's die ineens over je paadje heen sprongen en verse evertzwijn en stekelhonden poopies. Omheind door hekken maar echt allemaal wilde besten. Ze zeiden ook een Luipaard, maar daar heb ik niet mee gepraat. Ik doe nu net of ik het heel spannend en cool vond om daar tussen de Tarzan bomen en Afrikaanse planten te lopen, maar dat was echt niet zo hoor.
Grapje.
Dat was het wel.
Na het wandelen en de cakjes het koffieleuten lekker doorgezet thuis en toen de kids thuis kwamen lekker huiswerk maken en een beetje spelen. Toen Annika en Louis op bed lagen ging ik ze nog even een kusje geven. Ik zette mezelf naast Annika's bed neer. 'Je mag wel op m'n bed zitten hoor Kayleigh, anders krijg je zere knietjes'. Ik ging naast haar zitten en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Haar kleine gebruinde en gezond ronde armpjes hiefen zich omhoog en lieten zich om mijn nek vallen. Ze drukte me tegen haar aan en haar bruine haartjes kriebelen in m'n neus. 'Slaap lekker liefste Kayleigh'. De brok in mijn keel zorgde ervoor dat ik zachtjes maar hardgenoeg antwoord kon geven. 'Jij ook prinsesje'. Met tranen in mijn ogen liep ik naar Louis toe. Die lag niet in bed.. dacht ik. Toen ik hem riep hoorde ik heel zachtjes een geluidje onder de dekens vandaan komen. Ik schoot in de lach om het feit dat het hem gelukt was om me in de zeik te nemen met een van de oudste bedgrappen die er is. 'Louis als je nu niet komt laat ik een scheetje in je kamer hoor! En Sterre ook!' riep ik quasi hard naar buiten toe. Het deken begon te gniffelen en schoot omhoog: 'Echt niet hahah nee Kayleigh niet doeeen!'. Sterre begon geschrokken te blaffen en ging halfslaperig rechtop in haar mand zitten, waar ze altijd in gaat liggen als Louis ook in bed stapt.
Louis gaf me ook een warme druk en zei toen half grappend half verlegen: 'maar ik ga je niet een kus geven, DAT moet je maar aan Annika vragen!'. Lachend stond ik op een deed ik het licht uit, 'slaaplekker krijger', 'slaaplekker Kayleigh'. Tevreden ben ik naar bed gegaan en met een grote glimlach God gedankt voor het wonder genaamd: kinderen.

Ben je een gezond kind? Heb je wel eens een knuffel gehad voor het slapen gaan? En papa's en mama's, als jullie een gezond kind hebben, wat van jullie houd, en die voor het slapen gaan wel eens zegt dat je de liefste bent..
Geef vanavond een extra knuffel. Of zeg gewoon even tussen neus en lippen en met een bek vol aardappeltjes en worteltjes gewoon even heel snel: 'mamapapaikhouvanjulliebedanktvooralleswatjulliedoenenzo'. We vergeten soms wie ons liefhebben. En we vergeten hoe ontzettend fijn dat kan zijn, hoe veilig dat voelt en hoeveel het voor je hele denken en doen kan betekenen. Om te horen dat er iemand van je houd. Dat je 'de liefste bent'. Dus zeg het tegen je ouders, tegen je kind! We vergeten hoe bijzonder het is, dat er gezonde liefde bestaat, en dat het pakketje waar het in zit, bijna elke dag voor je zorgt en dat je dat pakketje bijna elke dag gewoon even ziet, hoort, voelt. Dankbaar. Wees dankbaar.

Donderdag niet veel bijzonders. Heb een hele moeilijke oprit helemaal achteruit gereden, zonder problemen en zonder kapotte planten en/of auto onderdelen. Verder niks. Daily routine (:

Vrijdag was leuk joh, wat ik toen gedaan heb: pizzadeeg maken. Denk je 'wat is daar nou zo leuk aan?'. Nou Carl gaf me een kookboek. Afrikaans. 595874 pagina's en geen index. Die was namelijk kwijt.
Met mijn handen om het kookboek gevouwen keek in naar de lege tafel. Na 5 minuten naar het boek staren en een index zoeken riep ik een beetje onzeker: 'Carl.. het woord 'pizzadeeg' kan ik niet vinden...' 'Oh nee, je moet maar gewoon die van brooddeeg gebruiken, dat is hetzelfde, paar andere dingetjes'. Na een goede 3minuten bladeren gaf ik de hoop op. Helen kwam even voorbij snellen en kwam achteruit weer terug lopen met een grijns op der gezicht. 'Kan je het niet vinden? Hahah nee snap ik. Je moet deze bladzijde hebben'. Ze sloeg de bladzijde met een paar ezelsoortjes open en zei dat het haar ook een jaar geduurd had voor ze het boek door had gekregen. Ik kon de hoop opgeven, in 6 maanden ging me het niet lukken, dus gewoon vragen. Helen vloog weer door naar het kantoor en ik zat daar met het recept wat eigenlijk het zelfde was maar net iets anders gedaan moest worden. Fijn.
Langzaam nadenkend ging ik alle benodigdheden halen. Halverwege bedacht ik me dat ik niet eens wist hoeveel ik eigenlijk moest maken. 'Carl, hoeveel moet ik maken?' zei ik met mijn ogen beangstigend vastgeankerd op de 2.5kg meelzak die voor m'n neus stond 'Oh die 2.5 kilo's en er staat nog wat in de kast doe het daar maar mee'. Fijn. Echt heel fijn.
Ik besloot voor mezelf dat ik de 2.5kg nam als uitgangs punt en begon langzaam alles om te rekenen. 30g azijn, 30 zonnebloem olie en 23.7g zout. Dit kon nog leuk worden. Toen alles klaar stond om gebruikt te worden kwam Carl even kijken. De tafel was bedekt met meel, inclusief 5 schalen, 12 potjes van verschillende maten met verschillende ingredienten en er lagen overal eetlepels te balanceren met PRECIES de goede inhoud erin. 'Oh, je kan het ook wel op gevoel doen hoor, moet je alleen niet met de gist doen'. Ik lachte zenuwachtig en bekende Carl dat ik eigenlijk echt geen idee had van wat ik aan het doen was. Bulderend lachte hij heel even en zei toen dat het heel goed ging, en dat ik geen faalangst moest hebben, was niks voor mij. Ik lachte opgelucht terug en zei dat het niet mijn schuld zou zijn als het pizza feest van morgen niet door zou gaan. Hij zei nog iets over gist met water en suiker mixen en liep toen in zichzelf lachend weg. Ik ben maar gewoon begonnen met dingen door elkaar gooien en na lang kneden, roeren, neus dicht houden voor de gist lucht (gatver wat meurt dat zeg) kneden, minuten lang de vochtige kneedklonten tussen me vingers uit halen met scheetgeluidjes en nog meer kneden stond er eindelijk, na anderhalf uur, een 4 kg bak met broodmeel wat iets anders is gemaakt en dus pizzadeeg is :)
Daarna hebben de kinderen, Helen en ik een uur pizzabodems staan rollen en in de oven voorgebakken. Aan het einde van de avond waren er 34 pizza bodems klaar. Dat werd vreten morgen gheghe. Lekker.

Zaterdagmiddag was heel de stenen veranda omgebouwd tot een pizzeria inclusief terras met muziek. Partytenten stonden naast de stenen oven met bar. Let's party. Weilien en Jan (hij nederlands, zij hilarisch) met de kinderen Christian en Marijke, Rothia en Francios met de kinderen (van eerder in de blog weetjewel), Mike en Sonia (Sonia is ook een tannie van de wandelgroep, een van de grootste. Brits, humor) en Adam. Adam is ook een huisvriend, net als Kobus. Nederlandse ouders, 23 jaar, geboren in Afrika. Hij is obsessed met vliegtuigjes, studeerd aerodynamica of iets in de vliegtuigtrant en is al-tijd, echt altijd bezig. Met vanalles. Momenteel temt hij samen met mij Rakker, Adam is namelijk ook nergens bang voor. Adam kan alles en als het niet lukt moet ie het toch geprobeerd hebben, maar dat kan, in Zuid Afrika. Anyway, Adam was er ook. Het was gezellig. En de pizza's waren, well beyond words. Heer-lijk. Verse prei, vers gesneden spinazie uit de tuin, zelfgemaakte chillisaus, champions, bacon (oef bacon) en ham. Alle verschillende combinaties werden gemaakt. Vis, boerenworst (hoezo dat kan niet op een pizza?!), annanas en nog veel meer. Echt heerlijk.
Na een geslaagde avond met als toetje Afrikaanse azijn pudding (wonderbaarlijk die zooi, hoe je dat in de oven zet en hoe het eruit ziet als je 'm er na driekwartier weer uithaalt) en koffie met amarula, tevreden gaan slapen.
De volgende ochtend stond ik vroeg naast mijn bed en bijtijds aan het ontbijt om naar de kerk te gaan. Haastend in haar Fiona (van Shrek) jurk kwam Helen binnenlopen. 'Oh, ik dacht die wil wel uitslapen, die komt met de kinderen gewoon naar de tweede dienst. Ik moet in de eerste dienst zijn, thema is wie ben jij voor God, dus ik heb m'n prinsessen jurk vast aan'. Ik keek haar quasi boos aan en ging verder met mijn havermout 'Zou jij de kinderen aan willen kleden straks als ze wakker zijn? En als jullie dan gegeten hebben rij je gewoon naar de tweede dienst, vind je dat goed?'. Oh well, dacht ik, ik hou wel even stille tijd. Twee minuten nadat Helen weg was kwam Annika der bed uit en vroeg of mama al weg was, want ze had nog een gouden kroon en die MOEST bij die jurk, anders was hij echt niet af. Lachend zei ik dat ze hem toch echt zelf op moest maar dat scheen ze toch ook weer niet zo heel erg te vinden. Louis was al snel wakker toen Annika en ik Brother Bear 2 opzetten en na een lekker eitje met de overblijfselen van de pizzagroenten, reden we met z'n drietjes naar de tweede dienst.
Mooie dienst. Bob Hoskins, de man achter "A book of Hope". Google maar even op dat boek, weetje ook waar de dienst over ging. Amerikanen praten graag over zichzelf dus deze man heeft dat ook anderhalf uur gedaan. Oke, ik moet hem nageven: het was interessant, maar toch kwam bij mij, als ook bij Helen, Mattheus 6 sterk naar boven. 'Als u voor de armen zorgt, laat je linkerhand dan niet weten wat je rechterhand doet. Dat is voor de hogepriesters die schijnheilig doen met hun goede werken. Zij hebben hun beloning al gehad'. Maar het was inspirerend, in a sort of way.
's Middags was ik lekker mijn boekje aan het lezen toen ineens Trevor en Melanie voor het hek stonden. Trevor is de zoon van Mike en Sonia en was gisterenavond ook even langsgekomen. Melanie leek het een leuk idee om mij mee te nemen op de traditionele zondagmiddag milkshake, in de Mall. Robbie was ook mee, een vriend van hun. Als je ze ziet, zou je zeggen: hm niet Kayleigh's types. Een witte mazda met grote speakers achterin (Robbie en Trevor zijn speaker verslaafd enzo, soort Ronald en Adrie, voor de insiders) en overal lege blikjes Redbull en lege doosjes McDonalds voer. Met een ronkende uitlaat en 120 over de snelweg. Dit was, zo zei Helen later, de kant van Afrika waar ik waarschijnlijk niet voor was gekomen, maar toch maar moest genieten. And I did. We hebben geboweld, in de spelletjeshal lelijke stuiterballen gespaard met de kaartjes die we wonnen met ballen gooien en ze hebben hun 'Hardstyle meets techno' laten luisteren.
Het was fijn om er even uit te zijn met iemand anders dan Helen of de kids en lekker om is een keertje laat thuis te komen. Maar nee, niet my sort of living.
Maandag weer heerlijk paardgereden en niet zo veel bijzonders gedaan. 's Avonds kwam Kobus kuieren. Helen was moe en Carl was er niet dus Kobus kwam met het idee om mij mee te nemen naar de Square. Een vierkant plein met allemaal kroegen, naast de universiteit van Pretoria East. Na een paar verschillende kroegjes met Kobus, een mooie club met een waterpijp en uiteindelijk de Square zelf kwam ik laat thuis en kan ik zeggen dat ik weer lekker gedanst heb. Kobus is wel een soortvan feester en dat is meer sort of my people. Nou twee avonden der uit, ik moest soort van weer even bijkomen haha.

Dinsdag vertelde Helen me heel blij en trots dat ze de keuken had gekregen (een project van een MEGA keuken met Walk in Fridge en supergroot kookeiliand ezo), 's middags kwam Annika thuis met het blijde nieuws dat ein-de-lijk haar tand eruit was (die al 3 maanden los zat en onderhand meer horizontaal begon te staan ipv verticaal zegmaar) en Louis had een goed cijfer gehaald voor Wiskunde, dus Annika besloot dat het tijd was voor: de McDonalds. 'Mama *glimlacht heel lief, met een tand minder* wij hebben allemaal wel een blij gevoel toch?' *gaat een beetje zachter praten en kijkt Helen ondeugend lachend aan* 'Ik word altijd nog een beetje meer blijer als we wel eens bij de *haast onverstaanbaar zacht*... McDonalds eten'. Helen en ik schieten in de lach en Louis begint ineens onverwachts hard te roepen dat hij ook altijd heel blij word van de McDonalds en ook wel honger heeft (het was 16.30u -__-'). 'Ja hoor lieffies, wij gaan naar de McDonalds vanavond, papa is toch niet thuis *grijns*. Dus wij naar de McDonalds, kinderen blij en ik opzich ook wel. Na een maand geen patat is het opzich wel even lekker hoor.
Een maand ja. Ik ben vandaag al precies een maand in Zuid Afrika.

Dat zijn 4 weken, 27 dagen, en heel veel uur. En het is fantastisch. Ik geniet elke minuut, maak alles mee en leer elke dag nieuwe dingen. Elke dag leer ik weer een beetje meer houden van, van nieuwe mensen, nieuwe dingen en vooral het vertrouwde. Ik mis mensen nog steeds. Maar de maand hier heeft me goed gedaan.
Er gebeuren veel dingen. Dat lijkt een vage zin, maar is heel relevant. Er gebeuren veel dingen als je kijkt naar 'toen' en er gebeuren momenteel miljoenen dingen. Mensen worden geraakt door een boodschap, mensen zijn verdrietig door een gebeurtenis, mensen worden momenteel verliefd en er word momenteel een kindje geboren. (en momenteel duwt iemand tegen een deur aan waar 'Trekken' op staat). Ik heb dingen gedaan waar ik spijt van had, dingen gedaan waar ik nooit spijt van ga krijgen. Je kunt denken aan de grote beslissingen of kleine keuzes die je maakt.Van persoonlijke dingen met iemand delen wat voor een vriendschap zorgt tot de verkeerde keuze maken voor je boterham beleg. Je kunt er uren mee bezig blijven, dagen mee blijven zitten en overnadenken. Maar aan het eind, zal het niks veranderen.
Ik zit nu hier, in het prachtige Afrika, heb de tijd van mijn leven. Ik mis alleen de mensen die eerst mijn leven maakten heel erg. But I won't stop thinking about tomorrow. Tomorrow will soon be here and better than before.
De titel hoeft denk ik niet verder meer uitgelegd te worden. En mam, deze MOET je herkend hebben ;) Ik heb het van jou meegekregen deze muziekliefde. Dankje :)

Als je je rot voelt, waar je ook zit, luister dit liedje even en hoor het mij zeggen: Yesterday's gone, yesterday's gone. Echt waar. Gone. Maar je kunt alles wat je ziet, alles wat je meemaakt, wat je leert, gebruiken voor nu en zien wat dat met morgen doet. If life has been bad to you, think about what tomorrow will do. Maak je geen zorgen, want morgen komt toch wel.

Ik hou van jullie en van het leven. Love life, and it will try to hate you. Stand for something and if Life hits you, just politely introduce yourself again. En weet, dat God alles ziet en precies weet waar je doorheen gaat. He's been there. He introduced himself to death and then conquerd it. Well, if He can do it, we can do it with Him.
Bid voor kracht in mijn eenzaamheid, dat ik daar sterker door mag worden. Blijf genieten zou papa zeggen. Dus ik nu ook: blijf genieten.

Een hele dikke warme kus naar het koude nederland of waar je dan ook mocht zitten (Spanje bijvoorbeeld) en een stevige kroel van mij, vol met liefde.
Xoxo Kays.

ps. keep those posts alive, I need them! Dus lekker reageren al is het maar klein, het doet me echt heel goed. :) DOEI