Close your eyes, you might see something beautiful

Hojambo Mzungu's!
Sommige mensen zullen nu denken: opeens gaat ze een rare taal praten, whaddup? (oke, veel mensen zullen niet 'whaddup' denken I know. But it makes sense to me). Die rare taal is Swahilli. En waar praten de mensen Swahilli?!
In Tanzania! Jeeeej. Ja mensen, in Tanzania praten mensen deze fantastisch grappige en simpele taal met ingewikkelde uitspraak. Maar laat ik niet verder over de taal uitweiden. Want wie wil er nu wat horen over de taal van midden Afrika als ik ook kan vertellen over voor mij het mooiste weesjongetje uit datzelfde midden Afrika? Ik bedoel maar.

Nou ga ik jullie waarschuwen: het is nogal een verhaal.
Ik had net ongelovelijk hard oud en nieuw gevierd. Met allemaal mensen waar ik nog nooit oud en nieuw mee had gevierd en ik miste iedereen in Nederland verschrikkelijk. Tot 's avonds laat toch maar gedanst en tot 's ochtends vroeg alsnog maar gewoon Meat Loaf en Queen meegezongen met de mannen boven de 35.
Ik had de twee weken voor dit gigantisch leuke feest de Bishop van het weeshuis in Dar es Salaam op alle manieren proberen te bereiken. Oke, alle moderne manieren. Want de postduif en de brief had ik inderdaad nog niet geprobeerd. Anyway. De telefoon werd niet opgenomen, emails werden niet beantwoord, de andere 5 (echt waar!) telefoonnummers ontvingen ook geen berichtjes of beltonen en zelfs de paar weeskinderen die op Facebook zitten wisten niet hoe ik de Bishop anders moest bereiken.
Ik had soortvan de moed opgegeven. Er moest een ander plan komen. Het was namelijk op de bewuste feestavond en ochtend 1 januari. En op 3 januari zou mijn Zuid Afrikaanse visum officieel niet meer geldig zijn en zou ik diep in de trouble's zitten. Mijn plan was dus om van 2 januari tot ongeveer de 9de naar Tanzania te gaan, terug te komen en een nieuw visum krijgen voor drie maanden. Dit hele plan viel nu in duigen want als de Bishop niet antwoorde, kon ik nergens heen. Adam en Helen hadden al bedacht dat ik dan maar voor 4 of 5 dagen naar Mozambique zou moeten gaan, of naar Zimbabwe. Het plan Tanzania, ging in iedergeval niet lukken. Dacht ik.

Tot om 's ochtends half 8 (lees wel, ik ging om 6 uur mijn bed in met een bepaalde lading alcohol in mijn bloed) kwam Helen mijn kamer binnen. 'Kayleigh! Wakker worden, schiet op man, de Bishop heeft gebeld!'. Gek genoeg had ik totaal geen problemen met opstaan, wat me achteraf nog steeds verbaasd. Ik huppelde naar de woonkamer met dikke oogjes en een droge stem, drukte het nummer in wat ik de afgelopen twee weken zo langzamerhand uit mijn hoofd had geleerd en hield de hoorn tegen mijn oor aan. Mijn handen trilde een beetje en mijn buik draaide zich 180graden om. :”Mwasota David, hello?” 'Yes, Yes! Bishop, it is me, Kayleigh!'. “We come pick you up from the airport ja, you have to come, we lave you as a daugta!'. Ik sprak met de bishop af dat ik het eerste vliegtuig zou nemen, hing op en ging naast Adam zitten die druk bezig was met tickets opzoeken. 'Als we nu naar Johannesburg rijden kun je de vlucht hebben van half 11'. Ik pakte mijn koffertje in binnen 5 minuten, deed met Helen de welkbekende moedercheck en stapte bij Adam in de auto. Let's go.

Ik kan de rest van dit verhaal en mijn reis naar de reis naar Tanzania helemaal uitgebreid vertellen. Dat ga ik niet doen. A) voor eigen bescherming, want alles wat ik daarover ga schrijven, kan tegen me gebruikt worden en B) het is niet interessant voor jullie. Oh en C) Het is heel veel schrijfwerk.
Dus kort maar krachtig: ik was 2 minuten te laat bij de verkoopbalie om mijn ticket voor het eerste vliegtuig te kopen. De vlucht was gesloten zeiden ze. Terug naar huis, ticket gekocht online voor de volgende dag (3 januari, mijn laatste legale dag in ZuidAfrika haha). De volgende dag weer naar het vliegveld gereden, verdwaald op het inmens grote ORTambo Airport, te laat met inchecken, veel geld bij moeten leggen voor de eerstvolgende vlucht en uiteindelijk om 03.15 's nachts aankomen in Dar es Salaam Tanzania.

Dus dat.
Laten we vanaf daar verder gaan.
Toen ik het vliegtuig uitstapte vloog de welbekende geur van Tanzania me aan. De geur waar ik zo naar verlangd had. Ik liep met een grote glimlach naar de visumbalie toe en wachtte tussen een grote groep noren op mijn visum. Ik kreeg de stempel en liep met mijn kleine rode koffertje en rugzak naar de schuifdeuren. Samen met de heerlijke geur van de stad stond daar de Bishop met een glimlach op me te wachten. Hij had meer dan 5 uur op me gewacht ivm een vertraging van het tweede vliegtuig (op Kenya airport moest ik overstappen) en was dus redelijk klaar met wachten. Maar nog steeds beleefd begroette hij me samen met zijn vrouw. Op de natte straten van Dar es Salaam reden we naar huis. Ik had het nog nooit zo gezien, zo meegemaakt. Langzaam drong het tot me door. Ik ben er. Alleen, in een andere tijd van het jaar, maar je bent er.

Ik had nog idee waar ik zou gaan slapen en wachtte dus vol spanning af waar de auto heen zou gaan. Maar na de inmiddels bekende weg naar het weeshuis stopte we voor het groepshuis waar ik al twee keer 3 weken had geslapen. Het hek ging open en daar stond Bonna, de secretaresse van de Bishop. 'Sema Kaaarie!' (in het Swahilli is de l hetzelfde als de r, mijn naam word uitgesproken als Kaari. Dus dan toch nog wat over de taal). Ik reageerde met het bekende 'Sema Bonnaaa!' en omhelzde haar. Ik liep het huis binnen en alles werd stil. De bishop zei nog wat maar ik hoorde niks meer. De bank in de woonkamer, de keuken met groene kastjes, de deuren, de geur, zelfs de vloer... alles voelde als thuis. Bonna wees me mijn kamer met opgemaakt bed en klamboe. De bishop zegende mij en vertelde me nog een keer dat hij heel dankbaar was voor mij en zei dat het goed was als ik nu ging slapen. Ik knikt en deed de deur dicht. Mijn ogen begonnen te branden en al mijn spieren deden pijn. De twee volle dagen aan stress, te weinig slaap en spanning lieten zich duidelijk voelen. Ik zakte op mijn knieeen en begon te huilen. Ik dankte God dat ik hier eindelijk mocht zijn, dat ik de kans en het geld had om dit te doen. Ik was zo dankbaar. De gevoelens namen de overhand. Eenzaamheid, dankbaarheid, vreugde, pijn, zoveel liefde en rust. Nog een dag en dan zou ik mijn lieve zwarte zoontje weer zien. Ik had mijn beste vriendinnen en vrienden nu langer niet gezien dan hem. Het was de wereld op zijn kop. Zo raar en zo fijn. Ik ging op bed liggen en zweette zowat mijn bed uit na 5 minuten. Ongelovelijk wat was het warm. Uiteindelijk na nog even huilen met een glimlach en een zweetsnor in slaapgevallen.

De volgende ochtend werd ik om 8 uur wakker. Ik heb koud gedouched, mezelf aangekleed en liep naar de woonkamer. Daar zat de bishop aan tafel onder het raam en glimlachte vrolijk. 'He's waiting for you' zei hij terwijl zijn ogen naar de bank naast hem wezen. En daar lag tie, met zijn armpjes onder zijn te grote hoofdje. Hij keek me emotieloos aan en wachtte op mijn reactie. Ik glimlachte mijn mondhoeken kapot wees met mijn vinger naar hem, duim omhoog. Hij deed hetzelfde gebaar en stond op. Ik pakte hem op en hij klemde zijn dunne armpjes om mijn nek. 'Hallo lieffie, ik heb je zo gemist'. Hij maakte een zwaar 'ahah' geluidje en blies in mijn oor. Ik zette hem lachend neer en liep hand in hand naar het weeshuis.
Bibi was de eerste die me zag en stond op van haar krukje. Daarna Sabine, Neema, Naomi, Alan, Ezechiel en ga zo maar door. Een voor een kwamen alle bekende gezichtjes 'hello' zeggen. Niemand wist wat om te zeggen, iedereen was van zijn stuk gebracht. Incluis me. Toen iedereen zijn bordje Casabe en kopje thee had, kreeg ik ook mijn portie en at met iedereen mee. Ik heb wat rondgehangen in de meidenslaapzaal, leerde swahilli, deed een middagdutje (de hitte was echt niet te doen) en schreef. De derde dag zei de bishop dat ik even moest gaan zitten, we moesten praten. Er kwam een man van Livingstone kijken bij het project. Een vrijwilliger. In Tanzania is het niet zo vanzelfsprekend dat een man en een vrouw in het zelfde huis slapen. Ookal heeft het huis in kwestie 5 slaapkamers. Dat is niet netjes. Dus ik zou voor een paar dagen in een hotel gaan slapen, eerst om te kijken hoe deze man is, wat zijn intenties zijn en of hij wel te vertrouwen is. (dit is echt allemaal wat er gezegd is, weliswaar op zijn afrikaans, dus in 15 minuten praten, maar dit was de conclusie).
Ik kon er weinig tegenin brengen, wilde niet een last zijn, wilde niet in de weg zitten. Dus pakte ik mijn koffer en liep diezelfde middag nog met Bonna naar het Hotel, 10 minuutjes lopen.
Na een paar uur kwam de Bishop aan met de gast. Edwin, een vrijwilliger van Livingstone die in Oeganda, Tanzania en daarna nog een keer in Oeganda, verschillende projecten ging bezoeken. Ik had de Bishop al verteld dat het voor nederlanders helemaal niet raar is om in hetzelfde huis te slapen als vreemden, ook niet als je van het andere geslacht bent. Hij had hier vriendelijk op geantwoord met een knikje en zei 'we'll see how this man is'. Toen 'the man' aankwam had de bishop een grote glimlach op zijn gezicht en stelde me lachend voor aan Edwin. Een ontzettende vriendelijke man van in de 30 die zelfs in de bishops ogen voor geen enkel probleem zou gaan zorgen. Ik mocht mijn tas weer gaan halen in het hotel en hoefde alleen maar van kamer te veranderen. Dit was helemaal geen probleem want nu mocht ik op hetzelfde bed slapen als vorige zomer. Om de memories maar levend te houden.

De rest van de dagen heb ik met de kids gevoetbald, spelletjes in het zand gespeeld, swahilli geleerd, engels les gegeven, kleren van Louis aan Enock gegeven en geschreven. Ik ben met de bishop een van de eerste dagen geld gaan wisselen en eten gaan kopen. Daar heb ik de hele week mee gedaan. Ik heb met Edwin samen gekookt en we zijn nog een keertje lokaal uit eten gegaan voor omgerekend 5euro.

De kinderen werden elke dag een beetje meer zichzelf en na de vierde dag had ik soortvan zelfs gesprekjes met ze. Ik heb op z'n afrikaans leren dansen, en mocht ECHT niet helpen met de was. Het was fantastisch om er weer te zijn. Ik voelde me vaak alleen en had niemand om mijn gevoelens mee te delen. Edwin was er, maar die kijkt (logisch) toch heel anders tegen alles aan dan ik. Ik heb echt een week lang in stilte geleefd. Geen muziek, geen films, geen lange onzinnige gesprekken of zinnige discussies. Ik en God.
Ik heb veel gebeden. Waarom ben ik hier voor de derde keer? Wat is mijn doel met Enocki, waarom houd ik zoveel van dat jongetje? Waarom heb ik nog geen duidelijke 'roeping' gevonden in het land waar ik vandaan kom en wel aan de andere kant van de wereld? Niks maakte zin. Ik wilde dichter bij God komen, met Hem praten zoals je dat altijd in de coole verhalen hoort. Ik bad voor antwoorden, voor een reden.
Na drie dagen vol vertrouwen bidden, en de vierde dag zelfs met een beetje teleurgesteldheid kreeg ik 1 antwoord. Op alle vragen. Alles waar ik mee zat.
'Does it really matter?'

Ik wachtte. Was dit God of gewoon een eigen gedachte. Well it was certainly not my voice, want de gedachte 'does it really matter?' vond ik echt geen fijn antwoord. Ik bleef bidden en elke keer als ik een vraag stelde kreeg ik het zelfde antwoord. En na lang nadenken kwam ik tot de conclusie dat het by far het beste antwoord was wat ik kon krijgen. No, nothing else matters. (oke dit is best slecht, dat ik mijn momenten met God samenvoeg met een Metallica lyric). Maargoed. Het doet er niet toe. Waarom maak ik me er zo druk om. Ik ben er nu. Op dit moment, en alles wat daarvoor is gebeurd en daarna gaat gebeuren is lang niet zo belangrijk als alles wat ik op het moment zelf kan doen.
De laatste paar dagen heb ik ongelovelijk genoten, van de rust in mijn hoofd, de drukte in de straat, de glimlachen en de dankbaarheid voor het leven. Het was fantastisch.

Het afscheid was as always hartverscheurend en ik beloofde Enock dat ik echt snel weer terug zou komen, dat ik hem niet zat zou worden en dat hij alles voor me betekende. Hij antwoorde alleen maar met 'ik ook van jou'. Het enige zinnetje in het Nederlands waarvan hij de betekenis wist en het maar heel soms zei. Met tranen in mijn ogen checkte ik in en ben veilig naar huis gevlogen.
Nouja huis. Wat is mijn huis. Naar mijn familie in ZuidAfrika. Die allemaal blij waren dat ik er weer was. Ik miste nederland verschrikkelijk op dat moment, wilde naar mama, naar Janiek, Lotte, Eleftheria, de Switchers. Wetend dat deze mensen me zouden begrijpen. Maar dat deden Helen, Adam en Carl gelukkig ook. En Louis was vooral heel blij dat ik er weer was want jeetje, de zes maanden waren nog niet om en hij was bijna bang dat ik vals zou spelen en eerder weg zou gaan hahaha schatje.

Anyways, tot zover een verslagje over mijn Tanzania avontuur. En waren nog veel meer mooie momenten, leuke gebeurtenissen en verdrietige situaties. Sommige te mooi om op te schrijven, andere te persoonlijk voor een blog.
Het was mooi, mijn doel om naar Tanzania te gaan en daarvoor dan maar naar Zuid Afrika te verhuizen (ja dat was in eerste instatie mijn doel) is bereikt and accomplished.

Vanaf vandaag nog maar 40 dagen voor ik weer thuis ben. Welke thuis? Die waar mijn zusje is, mijn ouders, mijn beste vriendinnen en mijn homies je weet zellef.

Het liedje, Close your Eyes van Racoon heeft de hele week in mijn hoofd gezeten and made completly sense. Het is niet alleen ontzettend waar wat de tekst zegt, maar is een les. Als iets je niet lukt en alles zit tegen, stop om erover te zeuren en ga door. Pick a dream en volg die. Verander 'ik wens' voor 'ik wil' en er gaan ontzettend mooie grote dingen gebeuren. En kleine dingen die je nog gelukkiger maken. Luister het liedje. En denk bij jezelf (no matter your age, of je woonplaats of huidige situatie) waar sta ik nu? En doe je ogen even dicht, en je ziet misschien wel iets veel mooiers dan wat je ooit had kunnen verzinnen.

Dankjewel voor het lezen en tot de veulgende keer maar weer!

Hollaaaa

http://www.youtube.com/watch?v=0xCWpooAjHw