I know there is no need for me to panic...
Door: Kaysie
Blijf op de hoogte en volg Kayleigh
18 Oktober 2012 | Zuid-Afrika, Pretoria
Hallo allemaal! Er is weer een upgreet! *Drents accent*
De laatste keer dat ik heb geschreven is nu een week geleden. Voor sommige mensen een week vol pijn en tergend langzame uren. Voor anderen een week vol plezier en rust, krullende mondhoeken en aangespannen buikspieren.
Voor mij was het een week in Afrika, met alles wat daar bij komt kijken. Nadat ik mijn blog had afgesloten zoals gewoonlijk even huiswerk gemaakt met Louis en toen op naar de manege. Wow.
Als er mensen zijn die dit lezen, die vroeger (of stiekem nu nog steeds) wel eens dromen over een manege, met terra kleurige stenen paadjes, wel 10 verschillende bakken om in te rijden, overal goed getrainde paarden in het lichtgevende gras eromheen. Een manege waar altijd wel iemand bezig is, maar nooit gestrest of haastig. Kleine kinderen op pony's die genieten van het rustige lopen. Grote hengsten met het schuim in het bit, zwetend van het harde werk op hoog niveau. De oude houten hekken, grote bloesem bomen vol in bloei, die de zonnestralen doorlaten schijnen als de wind het toelaat en voor een heerlijke geur van verkoeling en leven zorgen. Als je daar over droomt, well... wake up and come see this dream. Dat is de manege waar Annika en Louis, en ik nu ook, les krijgen.
Toen ik dacht dat mijn droom wel compleet was en ik in de romantische witte gietijzeren stoeltjes ging zitten om te gaan kijken naar de les, moest ik mezelf echt even knijpen. Er liep naast elk paard namelijk een mooie, glimmende, lachende, sterke neger. Ik dacht echt even dat ik dood en in de hemel was.
Maar ik leef nog :)
Denkend over hoe ik het voor elkaar zou gaan krijgen om tussen de 4 tot 7 jarige les te krijgen, om ook met een neger naast m'n paard te kunnen rijden, werd ik wakker geschud door Helen. 'Ik heb een idee.. wat nou als jij de kinderen les gaat geven, gewoon bij ons thuis, en dan gebruiken we hun les geld om zelf te gaan lessen. Mee eens?' Oh dear Helen, yes dear Helen, yes! 'Uuhm, ja. Kan opzich wel denk ik' niet te enthouisast Kayleigh, niet gaan rennen als een losgelaten stier, niet gaan juichen en al helemaal niet gaan zingen. Niet zingen, NIET ZINGEN! 'Is this just real life? Is this just fantasy? Caught in a landscaa...' Helen keek me verbaasd aan, half lachend, half overrompeld door mijn met ogen gesloten preformance. Ik liet mijn vuist, die ik a la Freddy Mercury in de lucht had gestoken, langzaam zakken. 'Ja, nee dat lesgeven thuis is denk ik wel een goed idee' zei stamelend. Helen schoot in de lach en keek naar de negers die de paarden van haar kinderen begeleiden en weer terug naar mij. 'Oh I see haha, jij met je negers. Nou we kunnen thuis Sipho wel vragen of hij wil groomen. En dan geef jij gewoon les, Annika op Sokkies en Louis op Sinjen. Dan groom ik het andere paard wel. Heb jij je neger, en de kinderen een goede les.. mee eens?' vroeg ze terwijl ze weer naar de kinderen keek. 'Want dit schiet ook niet op, ze draven bijna niet en als ze dat doen is het te kort om wat te leren. Dus we hebben een deal?'. Ik knikte, nog half lachend om m'n eigen uitbarsting, half beschamend tegenover de andere moeders die het gesprek probeerden te volgen. 'Ja goeie...'
Na de les mocht ik weer terug rijden en in de Clio 1.2 is het nog best een opgave om de onverharde weg met beste hellingen zonder een brommende motor te overwinnen. Maar het ging me goed af, ik begon het onder controle te krijgen. Ik heb 's aonds het boek 'The Shack' uitgelezen, ook wel bekend als 'De Uitnodiging'. Wat een boek zeg. Nog nagenietend van de manege en het idee dat ik weer ging paardrijden, heerlijk gaan slapen. Oh Africa...
De dag erna ein-de-lijk met Chris geskyped. Een uur lang (!) hebben we gelachen en stomme grappen gemaakt. Het was heel fijn om even met een bekende stem te praten en een bekend gezicht te zien. Maar het kwam ook best hard binnen, ik zat ik Afrika, heel ver weg. En ik zat er pas een week.
Missen is een van de ultieme vormen van liefhebben. Uniek in elke aspect, niet te vergelijken met de momenten die je koestert in het samenzijn. De herrindering aan het samenzijn en het weten dat je dat nu niet kunt zorgt voor een raar gevoel wat men dus missen noemt. Muziek die je verlangt om te horen, ongeduldig wachtend tot de instrumenten je lichaam doordringen. Hopeloos probeer je het deuntje te neurien en de geuren van de klanken op te halen, maar halverwege stopt het ritme en haal je de woorden van de tekst door elkaar. Door het herhalen en het bewust overdenken van de muziek in je hoofd, raak je het kwijt. Het vervaagt tot een deuntje wat zomaar kan veranderen in elk willekeurig lied op de radio.
Ik mis mijn muziek, de klanken, de instrumenten die ritme maken, die tonen leggen en de instrumenten die deze twee combineren. Ik weet waar ze zijn, soms te ver weg om te horen, soms te dichtbij om te herkennen.
Ja, ik mis jullie. En donderdag was eventjes een dieptepunt. Ik stond in een operazaal, waar de laatste stoeltjes nog warm waren en de laatste warme klanken nog voor een echo zorgden. Maar ik was helemaal alleen, wetend dat het volgende concert van mijn favoriete muziekstuk nog 6 maanden op zich laat wachten. De vraag is: wat doen we in de tussentijd? (als je weet van welke film dit een Quote is: reageer maar en win een souvenier!)
Langleve de muziek die God soms ineens op vol volume in je hart aan kan zetten, een muziek stuk wat je nog nooit gehoord hebt en toch kent. Dus dat doe ik in de tussentijd, concerten bezoeken van onbekenden, en uitvinden wat ik mooi vind, waar ik van houd. Zonder te vergelijken...
Vrijdag Helen een beetje rondgereden in de Clio en in de regen Louis en Annika opgehaald. Lekker geen huiswerk, dus er kwamen vriendjes mee. Regen overdag gebeurt regelmatig in het zomerseizoen, maar aanhoudende regen betekend: Pannekoekenweer. Lekker warm binnen pannekoeken met spek en stroop eten en een boekje lezen. Best. Zaterdag was the challengeday: de paarden waren gehaald en de kinderen aangekleed in paardrij-outfit, ik ging les geven. Met mijn nieuwgekochte rijbroek aan en winterlaarzen als rijlaarzen, stond ik daar. En ik moet je zeggen, het ging best goed. De kinderen vonden het heerlijk om langer dan een halve minuut te draven en Sipho was weliswaar kapot van het continue meerennen met het paard, maar lachte nog even lief naar me als daarvoor. Dit was een succes, wat betekende dat de kinderen de maand af zouden maken op de manege en dan zouden stoppen en ik ze volledig tot beschikking kreeg. Het geld wat we daarmee besparen gaan Helen en ik op de maandagochtend gebruiken voor het lessen. Jeeej :D
Zondag een goede dienst gehad. Stond redelijk in contrast met de vorige preek, maar dat zorgde voor goede gespreksstof met de eerste mensen van mijn leeftijd. Helen stelde me voor aan een paar Young Adults en de eerste koffieafspraak is gemaakt. Word vervolgd.... (oehoe spannend hea)
Maandag vroeg eruit en in vol ornaat (denk paardrijbroek, rijlaarzen, oud shirt en spijkerblouse om 8.00u aan de koffie. Helen moest lachen om mijn verschijning en zei dat ik het nog maar twee uur uit moest houden, we hadden pas om 10.00u les. Och wat voelde ik me even het 11 jarige meisje waar iedereen in de klas op kotste omdat ze al-les van paarden had. Behang, pennendoosje, shirtjes, stiften en honderden tekeningen. Heel even, was ik het weer. Maar even voor de duidelijkheid: ik ben veranderd hoor gheghe. maar diep van binnen zit ze er nog wel een beetje stiekem en ze kon niet wachten om naar de manege te gaan. BOEIE ik zit lekker toch in Afrika.
Na het rijden, wat heel goed ging, lekker naar huis gereden en heerlijke Grapefruit juice zitten drinken in het zonnetje met Helen. Die ging weer aan het werk, en ik heb schoongedouched mijn boek uitgelezen tot de kids thuis kwamen. Echt een aanrader voor mensen die van mooigeschreven boeken houden: Witte Oleander. Doen. Pure Poezie.
Huiswerk gemaakt met Louis. Carl, die na een week weer thuis was, kwam soms even om het hoekje kijken om een boek aan me te geven of een artiesten naam door te geven. Nee aan culturele ontwikkeling geen gebrek! 's Avonds kwam Kobus (25) langs, die hier een tijdje geleden 5 maanden in mijn huisje heeft gewoond omdat dit de enige plek was waar hij rustig zichzelf kon zijn en niet aan een stuk door flauwe grappen en grote verhalen hoefde te verkopen om z'n reputatie hoog te houden. Dat doet ie overigens nog steeds wel eens, maar dan omdat hij er gewoon zin in heeft. Kobus komt minimaal 2 keer in de week langs om te eten en blijft vaak ook slapen. Hij werkt voor zichzelf, als hovenier. Maar nu ik het bed in beslag neem moet Kobus ergens anders heen...
En dat is, jawel, de boomhut van Louis. Een groot, drie meter hoog, stevig houten hutje een tiental meters van mijn huisje af. Om eruit te komen moet je met de foefieslee (kabelbaantje) naar beneden. Leuk, om 5.45u 's ochtends Kobus, leuk -_-'
Dinsdag een verwoedde tweede poging gedaan om mijn DrivingLicenseNumber te krijgen, op een andere locatie, maar ook daar schudde de dikke negering achter het glas haar volle hoofd met snor. 'Your visum is not valid long enough, sorry me'em'... Wij weer terug naar huis gereden, hersenen krakend. Hoe gaan we dit oplossen?
Het rijden gaat an sich prima, en ik rij de kinderen nu alleen naar de manege en haal ze op van het spelen. Maar toch.. dat papiertje is wel zo fijn. Let's pray :)
Gisteren heb ik meegewandeld met de wandelgroep van Helen. Nou, ik kan je vertellen, volgens mij voelde ik me vanochtend het beroerdst van iedereen. Mijn benen gigantisch zwaar. Kuiten als klei en bovenbenen als ... blubber? Het is hier niet 'lekker wandelen'. De hellingen zijn gigantisch stijl en aangezien je op 1400m hoogte zit, vergeleken met het Nederlandse 8 meter onder zeeniveau, is dat iets ander ingedeelde longinhoud. Helen vind het leuk om met haar slanke, kleine-en-in-vorm lichaam, soms van verkeersbord tot verkeersbord te rennen. Ik vind dat niet zo leuk. Ik doe (nog) wel mee. Dat ben ik verplicht, als 19 jarig, gezond, actief meisje, tussen de grote (hele grote) gezellige tannies. Aan de andere kant: m'n kop is lekker verkleurd en m'n lichaam vond het wel fijn om even gewerkt te hebben. Ik was wel tevreden zo. Elke woensdagochtend. Prima, mer dan zat. Wist ik veel dat Carl het wel leuk vond om mij 3x in de week op de hometrainer te zetten voor 8 minuten keihard werken...
Ik kwam met mijn ochtendkop m'n bakkie koffie halen en plofte in een van de stoelen neer (die verassend lekker zacht waren voor mijn beurse bilspieren) om mijn boek open te slaan toen Carl hijgend de kamer in kwam lopen: 'Nu moet jij Kayleigh, kom op!'. Ik stond op en liep achter hem aan de woonkamer in, waar de hometrainer (zo'n ding met van de achterlijk lange trappers en van die lange handvaten die tegelijk meebewegen met je benen) in volle glorie mijn naam riep. '8 minuten maar, 20 seconden rustig aan, 20 seconden voluit, kom op he!' grijnzde Carl. Ik liep een beetje overmoedig naar het monster toe, ging staan en Carl stelde de timer in. 'Ga maar, ik zie en hoor jou straks wel hahah' en met die bulderende volle lach van 'm liep hij de kamer uit. Als Carl dit kan, kan ik het ook, dacht ik vol goede moed. Dus.
Niet dus.
Ik zit nu nog hijgend (het is een half uur geleden) aan mijn water te nippen en durf niet om te kijken, want achter me... daar staat ie. Het monster. 3 keer in de week... 8 minuten. Over een half jaar jonge, ik kom sprintend dat vliegtuig uit en ik loop naar huis toe JONGE!
Grapje.
Nou het gaat dus goed met me, en ik vermaak me wel. De kinderen komen zo thuis. En ik ga nog het een en ander organiseren voor Lotte, want die is bijna jarig :) En ik ga paardrijden of gewoon op de trampoline in de zon liggen ofzo.
Ik wacht vol smart op jullie reacties, en lieve berichtjes. Dat doet me goed. Als jullie nog verzoekjes hebben waar ik over moet schrijven, of jullie vonden stukjes ruk: schaam je niet om het me te vertellen, ik wil graag zo goed en mooi mogelijk schrijven. Voor jullie, dus vertel gerust waar je ontevreden over bent.
Iedereen kent hopelijk het liedje wat ik gebruikt heb in mijn titel. Zo niet: SHAME ON YOU. Sommige mensen zullen hem al zat zijn van de radio (ik heb nu een iemand in gedachten en die gene weet wie ik bedoel hahah) maar ook voor jullie: luister hem nog een keer, voor mij. He's next to me, so I'll be fine.
Tot de volgende keer, en: TOOSIEENSSS
http://www.youtube.com/watch?v=1EO58W47OXw
De laatste keer dat ik heb geschreven is nu een week geleden. Voor sommige mensen een week vol pijn en tergend langzame uren. Voor anderen een week vol plezier en rust, krullende mondhoeken en aangespannen buikspieren.
Voor mij was het een week in Afrika, met alles wat daar bij komt kijken. Nadat ik mijn blog had afgesloten zoals gewoonlijk even huiswerk gemaakt met Louis en toen op naar de manege. Wow.
Als er mensen zijn die dit lezen, die vroeger (of stiekem nu nog steeds) wel eens dromen over een manege, met terra kleurige stenen paadjes, wel 10 verschillende bakken om in te rijden, overal goed getrainde paarden in het lichtgevende gras eromheen. Een manege waar altijd wel iemand bezig is, maar nooit gestrest of haastig. Kleine kinderen op pony's die genieten van het rustige lopen. Grote hengsten met het schuim in het bit, zwetend van het harde werk op hoog niveau. De oude houten hekken, grote bloesem bomen vol in bloei, die de zonnestralen doorlaten schijnen als de wind het toelaat en voor een heerlijke geur van verkoeling en leven zorgen. Als je daar over droomt, well... wake up and come see this dream. Dat is de manege waar Annika en Louis, en ik nu ook, les krijgen.
Toen ik dacht dat mijn droom wel compleet was en ik in de romantische witte gietijzeren stoeltjes ging zitten om te gaan kijken naar de les, moest ik mezelf echt even knijpen. Er liep naast elk paard namelijk een mooie, glimmende, lachende, sterke neger. Ik dacht echt even dat ik dood en in de hemel was.
Maar ik leef nog :)
Denkend over hoe ik het voor elkaar zou gaan krijgen om tussen de 4 tot 7 jarige les te krijgen, om ook met een neger naast m'n paard te kunnen rijden, werd ik wakker geschud door Helen. 'Ik heb een idee.. wat nou als jij de kinderen les gaat geven, gewoon bij ons thuis, en dan gebruiken we hun les geld om zelf te gaan lessen. Mee eens?' Oh dear Helen, yes dear Helen, yes! 'Uuhm, ja. Kan opzich wel denk ik' niet te enthouisast Kayleigh, niet gaan rennen als een losgelaten stier, niet gaan juichen en al helemaal niet gaan zingen. Niet zingen, NIET ZINGEN! 'Is this just real life? Is this just fantasy? Caught in a landscaa...' Helen keek me verbaasd aan, half lachend, half overrompeld door mijn met ogen gesloten preformance. Ik liet mijn vuist, die ik a la Freddy Mercury in de lucht had gestoken, langzaam zakken. 'Ja, nee dat lesgeven thuis is denk ik wel een goed idee' zei stamelend. Helen schoot in de lach en keek naar de negers die de paarden van haar kinderen begeleiden en weer terug naar mij. 'Oh I see haha, jij met je negers. Nou we kunnen thuis Sipho wel vragen of hij wil groomen. En dan geef jij gewoon les, Annika op Sokkies en Louis op Sinjen. Dan groom ik het andere paard wel. Heb jij je neger, en de kinderen een goede les.. mee eens?' vroeg ze terwijl ze weer naar de kinderen keek. 'Want dit schiet ook niet op, ze draven bijna niet en als ze dat doen is het te kort om wat te leren. Dus we hebben een deal?'. Ik knikte, nog half lachend om m'n eigen uitbarsting, half beschamend tegenover de andere moeders die het gesprek probeerden te volgen. 'Ja goeie...'
Na de les mocht ik weer terug rijden en in de Clio 1.2 is het nog best een opgave om de onverharde weg met beste hellingen zonder een brommende motor te overwinnen. Maar het ging me goed af, ik begon het onder controle te krijgen. Ik heb 's aonds het boek 'The Shack' uitgelezen, ook wel bekend als 'De Uitnodiging'. Wat een boek zeg. Nog nagenietend van de manege en het idee dat ik weer ging paardrijden, heerlijk gaan slapen. Oh Africa...
De dag erna ein-de-lijk met Chris geskyped. Een uur lang (!) hebben we gelachen en stomme grappen gemaakt. Het was heel fijn om even met een bekende stem te praten en een bekend gezicht te zien. Maar het kwam ook best hard binnen, ik zat ik Afrika, heel ver weg. En ik zat er pas een week.
Missen is een van de ultieme vormen van liefhebben. Uniek in elke aspect, niet te vergelijken met de momenten die je koestert in het samenzijn. De herrindering aan het samenzijn en het weten dat je dat nu niet kunt zorgt voor een raar gevoel wat men dus missen noemt. Muziek die je verlangt om te horen, ongeduldig wachtend tot de instrumenten je lichaam doordringen. Hopeloos probeer je het deuntje te neurien en de geuren van de klanken op te halen, maar halverwege stopt het ritme en haal je de woorden van de tekst door elkaar. Door het herhalen en het bewust overdenken van de muziek in je hoofd, raak je het kwijt. Het vervaagt tot een deuntje wat zomaar kan veranderen in elk willekeurig lied op de radio.
Ik mis mijn muziek, de klanken, de instrumenten die ritme maken, die tonen leggen en de instrumenten die deze twee combineren. Ik weet waar ze zijn, soms te ver weg om te horen, soms te dichtbij om te herkennen.
Ja, ik mis jullie. En donderdag was eventjes een dieptepunt. Ik stond in een operazaal, waar de laatste stoeltjes nog warm waren en de laatste warme klanken nog voor een echo zorgden. Maar ik was helemaal alleen, wetend dat het volgende concert van mijn favoriete muziekstuk nog 6 maanden op zich laat wachten. De vraag is: wat doen we in de tussentijd? (als je weet van welke film dit een Quote is: reageer maar en win een souvenier!)
Langleve de muziek die God soms ineens op vol volume in je hart aan kan zetten, een muziek stuk wat je nog nooit gehoord hebt en toch kent. Dus dat doe ik in de tussentijd, concerten bezoeken van onbekenden, en uitvinden wat ik mooi vind, waar ik van houd. Zonder te vergelijken...
Vrijdag Helen een beetje rondgereden in de Clio en in de regen Louis en Annika opgehaald. Lekker geen huiswerk, dus er kwamen vriendjes mee. Regen overdag gebeurt regelmatig in het zomerseizoen, maar aanhoudende regen betekend: Pannekoekenweer. Lekker warm binnen pannekoeken met spek en stroop eten en een boekje lezen. Best. Zaterdag was the challengeday: de paarden waren gehaald en de kinderen aangekleed in paardrij-outfit, ik ging les geven. Met mijn nieuwgekochte rijbroek aan en winterlaarzen als rijlaarzen, stond ik daar. En ik moet je zeggen, het ging best goed. De kinderen vonden het heerlijk om langer dan een halve minuut te draven en Sipho was weliswaar kapot van het continue meerennen met het paard, maar lachte nog even lief naar me als daarvoor. Dit was een succes, wat betekende dat de kinderen de maand af zouden maken op de manege en dan zouden stoppen en ik ze volledig tot beschikking kreeg. Het geld wat we daarmee besparen gaan Helen en ik op de maandagochtend gebruiken voor het lessen. Jeeej :D
Zondag een goede dienst gehad. Stond redelijk in contrast met de vorige preek, maar dat zorgde voor goede gespreksstof met de eerste mensen van mijn leeftijd. Helen stelde me voor aan een paar Young Adults en de eerste koffieafspraak is gemaakt. Word vervolgd.... (oehoe spannend hea)
Maandag vroeg eruit en in vol ornaat (denk paardrijbroek, rijlaarzen, oud shirt en spijkerblouse om 8.00u aan de koffie. Helen moest lachen om mijn verschijning en zei dat ik het nog maar twee uur uit moest houden, we hadden pas om 10.00u les. Och wat voelde ik me even het 11 jarige meisje waar iedereen in de klas op kotste omdat ze al-les van paarden had. Behang, pennendoosje, shirtjes, stiften en honderden tekeningen. Heel even, was ik het weer. Maar even voor de duidelijkheid: ik ben veranderd hoor gheghe. maar diep van binnen zit ze er nog wel een beetje stiekem en ze kon niet wachten om naar de manege te gaan. BOEIE ik zit lekker toch in Afrika.
Na het rijden, wat heel goed ging, lekker naar huis gereden en heerlijke Grapefruit juice zitten drinken in het zonnetje met Helen. Die ging weer aan het werk, en ik heb schoongedouched mijn boek uitgelezen tot de kids thuis kwamen. Echt een aanrader voor mensen die van mooigeschreven boeken houden: Witte Oleander. Doen. Pure Poezie.
Huiswerk gemaakt met Louis. Carl, die na een week weer thuis was, kwam soms even om het hoekje kijken om een boek aan me te geven of een artiesten naam door te geven. Nee aan culturele ontwikkeling geen gebrek! 's Avonds kwam Kobus (25) langs, die hier een tijdje geleden 5 maanden in mijn huisje heeft gewoond omdat dit de enige plek was waar hij rustig zichzelf kon zijn en niet aan een stuk door flauwe grappen en grote verhalen hoefde te verkopen om z'n reputatie hoog te houden. Dat doet ie overigens nog steeds wel eens, maar dan omdat hij er gewoon zin in heeft. Kobus komt minimaal 2 keer in de week langs om te eten en blijft vaak ook slapen. Hij werkt voor zichzelf, als hovenier. Maar nu ik het bed in beslag neem moet Kobus ergens anders heen...
En dat is, jawel, de boomhut van Louis. Een groot, drie meter hoog, stevig houten hutje een tiental meters van mijn huisje af. Om eruit te komen moet je met de foefieslee (kabelbaantje) naar beneden. Leuk, om 5.45u 's ochtends Kobus, leuk -_-'
Dinsdag een verwoedde tweede poging gedaan om mijn DrivingLicenseNumber te krijgen, op een andere locatie, maar ook daar schudde de dikke negering achter het glas haar volle hoofd met snor. 'Your visum is not valid long enough, sorry me'em'... Wij weer terug naar huis gereden, hersenen krakend. Hoe gaan we dit oplossen?
Het rijden gaat an sich prima, en ik rij de kinderen nu alleen naar de manege en haal ze op van het spelen. Maar toch.. dat papiertje is wel zo fijn. Let's pray :)
Gisteren heb ik meegewandeld met de wandelgroep van Helen. Nou, ik kan je vertellen, volgens mij voelde ik me vanochtend het beroerdst van iedereen. Mijn benen gigantisch zwaar. Kuiten als klei en bovenbenen als ... blubber? Het is hier niet 'lekker wandelen'. De hellingen zijn gigantisch stijl en aangezien je op 1400m hoogte zit, vergeleken met het Nederlandse 8 meter onder zeeniveau, is dat iets ander ingedeelde longinhoud. Helen vind het leuk om met haar slanke, kleine-en-in-vorm lichaam, soms van verkeersbord tot verkeersbord te rennen. Ik vind dat niet zo leuk. Ik doe (nog) wel mee. Dat ben ik verplicht, als 19 jarig, gezond, actief meisje, tussen de grote (hele grote) gezellige tannies. Aan de andere kant: m'n kop is lekker verkleurd en m'n lichaam vond het wel fijn om even gewerkt te hebben. Ik was wel tevreden zo. Elke woensdagochtend. Prima, mer dan zat. Wist ik veel dat Carl het wel leuk vond om mij 3x in de week op de hometrainer te zetten voor 8 minuten keihard werken...
Ik kwam met mijn ochtendkop m'n bakkie koffie halen en plofte in een van de stoelen neer (die verassend lekker zacht waren voor mijn beurse bilspieren) om mijn boek open te slaan toen Carl hijgend de kamer in kwam lopen: 'Nu moet jij Kayleigh, kom op!'. Ik stond op en liep achter hem aan de woonkamer in, waar de hometrainer (zo'n ding met van de achterlijk lange trappers en van die lange handvaten die tegelijk meebewegen met je benen) in volle glorie mijn naam riep. '8 minuten maar, 20 seconden rustig aan, 20 seconden voluit, kom op he!' grijnzde Carl. Ik liep een beetje overmoedig naar het monster toe, ging staan en Carl stelde de timer in. 'Ga maar, ik zie en hoor jou straks wel hahah' en met die bulderende volle lach van 'm liep hij de kamer uit. Als Carl dit kan, kan ik het ook, dacht ik vol goede moed. Dus.
Niet dus.
Ik zit nu nog hijgend (het is een half uur geleden) aan mijn water te nippen en durf niet om te kijken, want achter me... daar staat ie. Het monster. 3 keer in de week... 8 minuten. Over een half jaar jonge, ik kom sprintend dat vliegtuig uit en ik loop naar huis toe JONGE!
Grapje.
Nou het gaat dus goed met me, en ik vermaak me wel. De kinderen komen zo thuis. En ik ga nog het een en ander organiseren voor Lotte, want die is bijna jarig :) En ik ga paardrijden of gewoon op de trampoline in de zon liggen ofzo.
Ik wacht vol smart op jullie reacties, en lieve berichtjes. Dat doet me goed. Als jullie nog verzoekjes hebben waar ik over moet schrijven, of jullie vonden stukjes ruk: schaam je niet om het me te vertellen, ik wil graag zo goed en mooi mogelijk schrijven. Voor jullie, dus vertel gerust waar je ontevreden over bent.
Iedereen kent hopelijk het liedje wat ik gebruikt heb in mijn titel. Zo niet: SHAME ON YOU. Sommige mensen zullen hem al zat zijn van de radio (ik heb nu een iemand in gedachten en die gene weet wie ik bedoel hahah) maar ook voor jullie: luister hem nog een keer, voor mij. He's next to me, so I'll be fine.
Tot de volgende keer, en: TOOSIEENSSS
http://www.youtube.com/watch?v=1EO58W47OXw
-
18 Oktober 2012 - 17:45
Ria Van Schalkwijk:
hoi meis leuk je verslagen te lezen dus ik hou je in de gaten
ik hoop dat je nog een fijne tijd heb met ups en downs
maar ik vergeet je niet hoor
heel veel wijsheid en geluk
lieve groetjes (oma ria)
-
18 Oktober 2012 - 20:58
Christiaan:
Jij gaat zo onwijs verliefd worden op zo'n neger daar! En dat zij altijd van die onmogelijke pijnlijke relaties!! Waar ben je aan begonnen!!!?
p.s. Ik heb 9 maanden zonder geldig rijbewijs rondgereden in Zuid Afrika. 1x gepakt, geen enkel probleem (en jij bent een blond meisje, dus jij krijgt waarschijnlijk zelfs een escorte naar je bestemming;-))
geluk -
18 Oktober 2012 - 22:35
Je Moeder:
HHHOOOOIIIIII, ik reageer alleen even op de filmquote om die souvenier te scoren:
ALLES IS LIEFDE !!!!! jawel jawel, ik weet het zeker want ik heb net voor de zekerheid de trailer ervan op youtube gezien! (en gegoogeld hoor want ik kon er maar niet opkomen en zag het wel voor me) geldt het dan nog wel????? -
18 Oktober 2012 - 22:48
Weer Je Moeder:
Herkende de titel pas toen je "He's next to me, so i'll be fine" erbij gezet had. Geldt dus als half goed (voor mezelf)
Score tot nu toe:
1: wist ik gelijk
2: wist ik niet
3: wist ik na een hint van jou
Tip: doe de spellingscontrole eerst over je blog voordat je 'em definitief plaatst ;)
Kan je mijn 2e (zelfde reactie) weghalen? Je ziet niet dat ie geplaatst wordt dus heb je snel de neiging om weer het knopje "reactie plaatsen" in te drukken. Even geduld hebben dus.
Mag ik nog kiezen uit een souvernier of is dat een verrassing?? -
19 Oktober 2012 - 12:02
Luuk Nijhuis:
Leukk! -
19 Oktober 2012 - 12:30
Jans Den Breejen:
Hoi Hoi,
Echt leuk om je belevenissen te volgen. Liefs, Tirza, Yiska, Henk en Jans -
19 Oktober 2012 - 17:49
Jedidja Den Breejen:
Hoi Hoi,
Ik vind het ook echt leuk om je belevenissen te volgen.
I LIKE THIS UPGREET!
liefs Jedidja -
19 Oktober 2012 - 20:31
Joke:
Echt cool die verhalen Kayleigh, je hebt schrijverstalent!!
Ik geniet nog steeds van het schone "voorraad/rommelhok"
Volgende week weer zo'n mooi blog??
-
21 Oktober 2012 - 12:37
Irma Strien:
Hoi Kayleigh,
Weer met veel plezier je verhaal gelezen.
Ongelooflijk wat kan jij schrijven.
Wacht weer je volgende blog af met alles wat je daar beleeft.
Groetjes Irma -
21 Oktober 2012 - 19:15
Marlies:
Hoi Kayleigh,
Echt heel leuk om dit allemaal te lezen!
Ik heb je heel even heel klein en vaag gezien op het computerscherm van Lotte toen je heel mooi ging zingen voor haar op haar verjaardag, tenminste ik denk dat jij ook zong maar ik hoorde vooral andere mensen heel hard zingen in de keuken.
Vanmorgen heb ik jouw crêche over genomen, want zag op de planning staan dat jij had en dat leek me een beetje lastig worden;)
Ben benieuwd naar je volgende blog! Tot nu toe heb ik ze allemaal gelezen, ook een beetje afleiding tussen het leren voor mijn tentamenweken door:)
Heel veel plezier daar nog!
Groetje Marlies -
23 Oktober 2012 - 21:15
Piet En Carla:
hola Kayleigh,
Wat een verhaal heb je er weer van gemaakt. Ik heb er weer van genoten. Wij en de Benschopjes zijn zondagavond weer in Nederland aangekomen en maandag gelijk gaan werken. Nu, dinsdagavond, dus eerst even tijd gemaakt om te lezen hoe jij het ondertussen hebt. Je schrijft erg leuk, je kan straks een boek gaan schrijven van al je belevenissen.
We hebben super leuke 10 dagen in Polen gehad en zelfs heel mooi weer gehad. We zullen het verdiend hebben hahahahaha. We zijn zo vreselijk cultureel bezig geweest en heel veel mooie dingen gezien. Cynthia en Daan zijn leuke kinderen en ik vond het leuk om die foto's van ze te sturen zodat je ze ook weer een beetje van dichtbij kon zien. Daan is begonnen met ziek worden en iedereen heeft hem gevolgd. De een wat meer de ander is wat minder ziek geworden. Alleen ik heb niets gehad en kon dus lekker door met eten en drinken hahahaha. Ik zal straks via whatsapp nog wat andere foto's doorsturen. Meid heel veel plezier verder en geniet ervan. Groetjes Piet en Carla -
25 Oktober 2012 - 01:58
Laraaaaa:
ik spreek geen duits
ik las upgreet op zn russisch -
25 Oktober 2012 - 10:02
Lara Weer:
... het was 2 uur snachts toen k dat stuurde.
het is nu 10u ochtends en merk dat k al scherper wordt:
duits*= drents
-.- -
25 Oktober 2012 - 10:02
Lara Weer:
... het was 2 uur snachts toen k dat stuurde.
het is nu 10u ochtends en merk dat k al scherper wordt:
duits*= drents
-.- -
25 Oktober 2012 - 10:02
Lara Weer:
... het was 2 uur snachts toen k dat stuurde.
het is nu 10u ochtends en merk dat k al scherper wordt:
duits*= drents
-.- -
25 Oktober 2012 - 10:02
Lara Weer:
... het was 2 uur snachts toen k dat stuurde.
het is nu 10u ochtends en merk dat k al scherper wordt:
duits*= drents
-.- -
25 Oktober 2012 - 10:03
Lara:
OMG kan dit ding nog IETSJE snellerrrrrr reageren ASjebblieftt :s -
28 Oktober 2012 - 19:58
Piet En Carla:
hallo Kayleigh,
ik dacht ik open e.e.a. weer even want je zal vast wel weer iets hebben geschreven. Helaas dus niet, jammer want zoals iedereen zijn wij ook benieuwd naar je volgende verhaal. We wachten dus maar even rustig af. Piet en ik zitten nu in onze caravan in Chaam, waar we ondertussen dus wel de kachel aan hebben gedaan. Maar geen probleem, het is hier heerlijk en het gevoel van er even tussen uit zijn is aanwezig. Nou meid veel plezier en we kijken deze week weer even. groetjes piet en carla
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
