I will leave my mark so everyone will know...
Door: Kays
Blijf op de hoogte en volg Kayleigh
10 Oktober 2012 | Zuid-Afrika, Pretoria
And hello to you!
Vandaag dag 6 in Zuid Afrika. Het is nu precies een week geleden dat ik in de auto zat naar schiphol, niet wetend wat me allemaal te wachten stond. En zie hier, een week verder en zo thuis als een visje in het water.
Willen jullie weten wat ik allemaal meemaak enzo? Ja hea? Ok. Dan ga ik dat even opschrijven nu.
De kids hadden tot eergisteren vakantie. Louis ging, zoals al eerder vermeld, vrijdag op bootcamp en Annika was mijn persoonlijke 'ik-houd-je-wakker-en-maak-je-wakker' prinsesje. Het is heel fijn en leuk om te weten dat je welkom, geliefd en interessant bent. Maar soms is dat ook heel vermoeiend.
Ik zal jullie even waarschuwen, ik ga deze blog niet alleen vol schrijven met hoe ontzettend fantastisch ik het getroffen heb, hoe ontzettend mooi Afrika is en hoe gezegend ik ben met het gezin waar ik zit. Ik zal jullie ook gewoon op de hoogte houden van hoe het écht met me gaat. Dus, je bent gewaarschuwd: het word niet elke keer een 'feel-good' verhaaltje van mijn kant (:
Zo laat ik maar is beginnen. Louis was vrijdag naar bootcamp tot zondag en Annika was dus 24/7 bij mij. (even over dat bootcamp: dat word georganiseerd door een man die heel veel geld heeft, en een helicopter enzo. Die regelt legertenten, legerkleding en paintball geweren voor 160 kinderen. Eten, drinken en spelletjes, alles is gratis en voor niks. Ja, je moet wat hea, als je geld over hebt...) Maar goed, terug naar Annika, als ze niet bij me was, was ze in de buurt. Ik zal je eerlijk vertellen, dat kost energie. Zaterdag hebben we moerbijen geplukt (een soort bramen, die gigantisch afgeven en dus voor hilarische taferelen zorgen als je Kayleigh bent) en heb ik veel gelezen in m'n Zuid Afrikaanse boek 'Kringe in 'n bos', die ik van Carl als 'inburgeringsboek' moet lezen. Rond de middag zijn we naar Woodlands gegaan. Een gigantisch grote mall waar City Plaza echt verlegen van word. Helen moest nieuwe schoenen hebben en een paar boodschappen doen. Omdat ik het heerlijk vind om op blote voeten te lopen en er niet zoals in Tanzania gevaarlijke beestjes in de grond zitten, loop ik hier, net als de kinderen, bare feet. All day. Halverwege de rit naar Woodlands kwam ik er pas achter dat ik mijn slippers was vergeten. Liep ik daar, samen met Annika, op mijn blote voeten door een gigantisch westerse Mall. Gheghe leuk man. Echt, als je me vertelde dat ik in een Mall in Beverly Hills liep, geloofde ik je ook. Gelukkig gaf Helen der niks om en nadat ze nieuwe schoenen had gekocht, en heel even gevoeld had hoe lekker het was om op blote voeten te lopen, trok ook moeders der schoenen uit en liepen we met z'n drietjes op blote pootjes verder. AWESOME :D
We hebben boodschappen gedaan in een winkel waar je van gekkigheid niet weet wat je ookal weer nodig had. Echt alles is te krijgen daar. Je zou zeggen dat dit me een vakantie-gevoel zou geven, alsof je in Italie bent ofzo (daar lijkt het een beetje op). Of misschien een beetje thuis laat voelen, omdat je alles kunt krijgen wat je thuis ook hebt. Maar niks van dat. Ik heb eigenlijk de hele tijd stil rondgelopen, me vermoeid en mn hersenen gebroken over het feit dat ik echt in Afrika zat.
In mijn hoofd knalden de beelden achter elkaar door.
Annika op haar blote voetjes, die onbezorgd en vrolijk rondhuppelde.
Enock, die waarschijnlijk nu naar school gaat, wetend dat hij dezelfde maaltijd zal krijgen als altijd als hij thuiskomt.
Daantje (als je dit hoort lieverd, ik denk elke dag aan je kiddo) die nu al nadenkt over wat hij wil hebben voor Sinterklaas.. maar niet meer weet wat speelgoed is.
Ik denk aan mezelf. Annika. Enock. Daan.
Drie werelden, en ik ken ze alle drie. Of ken ik ze wel alle drie? Heb ik wel enig idee waar ik eigenlijk ben? Ja, ik weet waar ik ben. Op het continent Afrika, waar de scheidingslijn tussen armoede en rijkdom net zo dun is als de unieke lijnen op mijn vingertoppen.
Die unieke, flinterdunnen lijnen, die een wereld van verschil kunnen maken. En maar op één plek tegelijk kunnen zijn.
En daar liep ik, op mijn blote voeten, tussen mensen die van gekkigheid niet weten wat ze moeten kopen.
Ik weet waar ik bèn, maar... waar wil ik zijn? Annika. Enock. Daan.
Ik hoor hier niet. De grote Mall, de rijkdom die zo ontzettend arm maakt. Nee, bedankt. De geur van stof en warmte die word weggeveegd door de air-conditioning. Het uitzicht van hopeloosheid en armoede word vervangen door een reclamebord met gefotoshopte modellen. Het samenzijn en daar je rijkdom in vinden word ingeruild voor een telefoon en het internet.
Waar wil ik zijn?
Bij Annika en Louis. Ik ben nu hier. Ik ben er nu voor hun. En mijn lijnen, de flinterdunne lijnen op mijn vingertoppen, zullen nu hier een afdruk gaan maken.
Ik zit hier op mijn plek. God heeft mij hier gewild. Voor nu.
En daar vind ik mijn vrede, mijn rust. Hij ziet alles. De wereld is Zijn vingertop. Ik ben een lijn van Zijn afdruk. En ik wil iets achterlaten. Zo diep als mogelijk is. Dus zal ik ook de diepte in moeten gaan. En dat is nu Zuid-Afrika. So help me God.
Even voor de goede orde, zo verloren als ik me voelde in the Mall, zo thuis voel ik me in mijn blokhutje en bij de kinderen. Dus ik ga nu gewoon verder met wat ik meemaak enzo (: Want ik heb het goed hier en maak veel leuke dingen mee.
Zondag. De eerste keer naar mijn 'nieuwe' kerk. Jeuj. Mooi gebouw, leuke band en mooie liederen. Ik heb 'Er is kracht in zijn woord, als het water bruist zijn stem' in het afrikaans gezongen. Het blijft een grappige taal. De preek werd gehouden door een gast predikant uit Brooklyn (Ja pap, hier hebben ze ook een 'Breukelen'). Thema van de preek: NIKS. Prachtig gesproken die man. Over hoe God zijn wiskunde zo ontzettend verschilt met die van ons. Bij ons is 10x0=0, bij God is 'Geloven in Hem' x 'Niks' = 'De Eeuwigheid'. Leuk hea, is onzer God. Hij verricht wonderen, zolang jij je rust vind in het feit dat NIKS voor God onmogelijk is.
Na een leuke inspirerende dienst een beetje kennisgemaakt met wat gemeenteleden en vrienden van Helen. Carl is op een tour voor een week, dus die was er niet.
Na de kerk was het volgende leuke: eindelijk, na 4 jaar, weer paardrijden. Het moment dat ik in het zadel ging zitten.. oef wat een heeerlijk gevoel. Ik heb een uur gereden, tot m'n bilbotten zeiden dat ik er nu echt af moest gaan. Na het rijden en afzadelen van Sokkies (zo heet het peerd), was het tijd om Louis op te halen van Bootcamp.
De helft van de weg daar naartoe was onverhard en weinig bezocht, dus Helen vertrouwde mij de sleutels toe en zei dat ik 'om het gevoel te behouden' de stukjes onverharde en onbezochte weg mocht rijden. En dat ging super goed :) Waarschijnlijk ga ik over een 2 weken m'n theorie halen en dan is praktijk niet ver weg meer jihoeee.
Op het terrein van de rijke man aangekomen, stonden de legertenten mooi in een halve cirkel opgesteld, alle kinderen stonden achter de tenten in formatie te wachten. Onder luid tromgeroffel en trompetgeschal kwamen ze het terrein op marcheren en gingen netjes in rijen van 3 opgesteld staan. Superleuk om te zien. Er was een prijsuitreiking voor de sterkste, de dapperste, de beste schutter en de stoerste kadet van het kamp. Daarna kwam iedereen nog even langs de tribune marcheren. Helen en ik waren druk Louis aan het zoeken tussen de kadetten en konden 'm maar niet vinden. Tot we een jongetje over zijn eigen voeten zagen struikelen en net een pasje te laat mee zagen lopen. Ons vermoeden werd bevestigd toen ze allemaal moesten saluteren en Louis zijn verkeerde hand aan zijn hoofdje zette... de held.
Hij had binnen no time zijn spullen gepakt en kon haast niet wachten om ons te vertellen dat hij geen een keer geraakt was bij het paintballen. Helen ook weer blij, want dat scheelde een hoop anti-blauwenplekken zalf. Eenmaal thuis vond ik het wel tijd om weer in mijn boek te duiken, maar daar dacht Louis duidelijk anders over. Na 4 keer zeggen dat ik écht even geen zin had om te wii'en, ben ik toch maar naar binnen gegaan om vervolgens daar met tegenzin op de wii te golfen.
Ik kwam tot het inzicht dat ik het echt even heel erg zat was. Schuldgevoel overheersde. Ik had een paard, 4 prachtige honden als kroelvervangers, een eigen bed en huis en eten... Maar ik was het gewoon even helemaal zat. Even niet wetend wat ik met mezelf aan moest mezelf proberen te troosten met Whatsapp... dat versterkte nog meer hoe gaaf het eigenlijk is wat ik doe en dat niemand je echt begrijpt... Nouja, niemand.. :) Vroeg naar bed gaan en stille tijd doet wonderen.
Die dag daarna, dag 5.. ik besefte me dat ik gisteren eigenlijk gewoon een fifth day heb gehad. (Een bekend fenomeen binnen reizen langer dan een paar weken, papa zegt altijd: 'familie en vis blijft 3 dagen fris', bij reizen noemen ze dat the fifth day: alles even zat zijn. Pap het duurde 4 dagen, dus ik vind dat jij gelijk hebt hoor!)
Meevaller: het was weer gewoon een schooldag vandaag, dus nadat ik de kinderen om half 7 had uitgezwaaid, kon ik me nog een keer omdraaien, mijn boekje lezen en op m'n gemak een ontbijtje maken. Helen moest naar Johannesburg voor werk en ik was dus alleen thuis met Smagele, de huishoudhulp. Ze spreekt geen woord engels, maar je bent toch niet helemaal alleen :). Wat een rust zeg, heerlijk.
Om 13.45 kwamen de kinderen thuis en heb ik met Louis huiswerk gemaakt, een van mijn belangrijkste taken. Het is inderdaad een zaak waar je inmens veel geduld voor nodig hebt, want Louis vind concentreren net zo moeilijk als ik op een eenwieler fietsen, en dat kan ik echt niet, dus. Maar ik leer Afrikaans, mag hem Engels met accent leren praten (jeuj) en leer weer netjes aan elkaar schrijven. Na anderhalf uur kon hij eindelijk met zijn zusje spelen en kon ik verder in mijn boek.
Dinsdag was pretty much the same.
Als je je afvraagt of ik nog wel enig contact heb buiten Louis en Annika: ik ga je vragen nu beantwoorden.
Zaterdagavond kwamen Tante Rhotia (spreek uit Rothea) en haar man Francios eten. Zij hebben 3 kinderen, de twee jongens zijn vriendjes van Louis en hun dochter Mathilde (16) is vorige week ZuidAfrikaans kampioen paardrijden geworden. Heftige shit of wa. Ze heeft humor en een gezonde dosis inbeeldingsvermogen dus dat gaat goed komen. De kern van de vriendengroep van Helen en Carl heb ik al in reallife gezien en veel over gehoord. Helen en ik hebben een goede klik. We zitten vaak tot laat te praten en tussendoor komt er niks van nuttige dingen doen omdat de koffie te lekker is en ons verleden te grappig (soms). Maar ook diepgang blijft niet uit :) It's nice.
De kinderen zijn weer thuis, dus mijn werkdag begint weer. Woensdag is paardrijdag en 'voortrekkers' (een soort scouting) dag. Dus even snel een boterham erin, lezen met Louis en door naar de manege.
Ik ga lekker werken jongens. Ik doe wat ik leuk vind, voel me vrij. En heb vrede met het feit dat ik nu niet in Tanzania zit. Tanzania zit wel in mij, so I'll get there one day.
De titel van mijn blog zegt deze keer meer dan genoeg. Misschien komt hij nog wel vaker terug... Ik heb deze keer ook het clipje erbij gedaan, omdat de beelden deze keer net zoveel zeggen als de tekst. En er zijn verschillende versies, dus voor de zekerheid (: Point is:
Who you are, wherever you are.. Did you lived each day?
I am here, and I will leave my footprints. Of fingerprints in dit geval :)
Reageer alsjeblieft weer, de reacties doen me erg goed. En Joke, speciaal voor jou: Ek leer baie vinnig die afrikaanse taal. Dankie voor die stukkies. Blyf skryfe asseblief! Voor iedereen die me gemaild heeft: THANK YOU :D. Jullie hebben geen idee hoe goed het me doet om tien minuutjes even het gevoel te hebben dat ik met jullie heb gepraat.
Papa, mama: ik heb een schone onderbroek aan en ga optijd naar bed. En doe niet heel erg gek. Denk ik.
NNNNDOEEEI!!!!
XoXo Kays
http://www.youtube.com/watch?v=i41qWJ6QjPI
http://www.metrolyrics.com/i-was-here-lyrics-beyonce-knowles.html
Vandaag dag 6 in Zuid Afrika. Het is nu precies een week geleden dat ik in de auto zat naar schiphol, niet wetend wat me allemaal te wachten stond. En zie hier, een week verder en zo thuis als een visje in het water.
Willen jullie weten wat ik allemaal meemaak enzo? Ja hea? Ok. Dan ga ik dat even opschrijven nu.
De kids hadden tot eergisteren vakantie. Louis ging, zoals al eerder vermeld, vrijdag op bootcamp en Annika was mijn persoonlijke 'ik-houd-je-wakker-en-maak-je-wakker' prinsesje. Het is heel fijn en leuk om te weten dat je welkom, geliefd en interessant bent. Maar soms is dat ook heel vermoeiend.
Ik zal jullie even waarschuwen, ik ga deze blog niet alleen vol schrijven met hoe ontzettend fantastisch ik het getroffen heb, hoe ontzettend mooi Afrika is en hoe gezegend ik ben met het gezin waar ik zit. Ik zal jullie ook gewoon op de hoogte houden van hoe het écht met me gaat. Dus, je bent gewaarschuwd: het word niet elke keer een 'feel-good' verhaaltje van mijn kant (:
Zo laat ik maar is beginnen. Louis was vrijdag naar bootcamp tot zondag en Annika was dus 24/7 bij mij. (even over dat bootcamp: dat word georganiseerd door een man die heel veel geld heeft, en een helicopter enzo. Die regelt legertenten, legerkleding en paintball geweren voor 160 kinderen. Eten, drinken en spelletjes, alles is gratis en voor niks. Ja, je moet wat hea, als je geld over hebt...) Maar goed, terug naar Annika, als ze niet bij me was, was ze in de buurt. Ik zal je eerlijk vertellen, dat kost energie. Zaterdag hebben we moerbijen geplukt (een soort bramen, die gigantisch afgeven en dus voor hilarische taferelen zorgen als je Kayleigh bent) en heb ik veel gelezen in m'n Zuid Afrikaanse boek 'Kringe in 'n bos', die ik van Carl als 'inburgeringsboek' moet lezen. Rond de middag zijn we naar Woodlands gegaan. Een gigantisch grote mall waar City Plaza echt verlegen van word. Helen moest nieuwe schoenen hebben en een paar boodschappen doen. Omdat ik het heerlijk vind om op blote voeten te lopen en er niet zoals in Tanzania gevaarlijke beestjes in de grond zitten, loop ik hier, net als de kinderen, bare feet. All day. Halverwege de rit naar Woodlands kwam ik er pas achter dat ik mijn slippers was vergeten. Liep ik daar, samen met Annika, op mijn blote voeten door een gigantisch westerse Mall. Gheghe leuk man. Echt, als je me vertelde dat ik in een Mall in Beverly Hills liep, geloofde ik je ook. Gelukkig gaf Helen der niks om en nadat ze nieuwe schoenen had gekocht, en heel even gevoeld had hoe lekker het was om op blote voeten te lopen, trok ook moeders der schoenen uit en liepen we met z'n drietjes op blote pootjes verder. AWESOME :D
We hebben boodschappen gedaan in een winkel waar je van gekkigheid niet weet wat je ookal weer nodig had. Echt alles is te krijgen daar. Je zou zeggen dat dit me een vakantie-gevoel zou geven, alsof je in Italie bent ofzo (daar lijkt het een beetje op). Of misschien een beetje thuis laat voelen, omdat je alles kunt krijgen wat je thuis ook hebt. Maar niks van dat. Ik heb eigenlijk de hele tijd stil rondgelopen, me vermoeid en mn hersenen gebroken over het feit dat ik echt in Afrika zat.
In mijn hoofd knalden de beelden achter elkaar door.
Annika op haar blote voetjes, die onbezorgd en vrolijk rondhuppelde.
Enock, die waarschijnlijk nu naar school gaat, wetend dat hij dezelfde maaltijd zal krijgen als altijd als hij thuiskomt.
Daantje (als je dit hoort lieverd, ik denk elke dag aan je kiddo) die nu al nadenkt over wat hij wil hebben voor Sinterklaas.. maar niet meer weet wat speelgoed is.
Ik denk aan mezelf. Annika. Enock. Daan.
Drie werelden, en ik ken ze alle drie. Of ken ik ze wel alle drie? Heb ik wel enig idee waar ik eigenlijk ben? Ja, ik weet waar ik ben. Op het continent Afrika, waar de scheidingslijn tussen armoede en rijkdom net zo dun is als de unieke lijnen op mijn vingertoppen.
Die unieke, flinterdunnen lijnen, die een wereld van verschil kunnen maken. En maar op één plek tegelijk kunnen zijn.
En daar liep ik, op mijn blote voeten, tussen mensen die van gekkigheid niet weten wat ze moeten kopen.
Ik weet waar ik bèn, maar... waar wil ik zijn? Annika. Enock. Daan.
Ik hoor hier niet. De grote Mall, de rijkdom die zo ontzettend arm maakt. Nee, bedankt. De geur van stof en warmte die word weggeveegd door de air-conditioning. Het uitzicht van hopeloosheid en armoede word vervangen door een reclamebord met gefotoshopte modellen. Het samenzijn en daar je rijkdom in vinden word ingeruild voor een telefoon en het internet.
Waar wil ik zijn?
Bij Annika en Louis. Ik ben nu hier. Ik ben er nu voor hun. En mijn lijnen, de flinterdunne lijnen op mijn vingertoppen, zullen nu hier een afdruk gaan maken.
Ik zit hier op mijn plek. God heeft mij hier gewild. Voor nu.
En daar vind ik mijn vrede, mijn rust. Hij ziet alles. De wereld is Zijn vingertop. Ik ben een lijn van Zijn afdruk. En ik wil iets achterlaten. Zo diep als mogelijk is. Dus zal ik ook de diepte in moeten gaan. En dat is nu Zuid-Afrika. So help me God.
Even voor de goede orde, zo verloren als ik me voelde in the Mall, zo thuis voel ik me in mijn blokhutje en bij de kinderen. Dus ik ga nu gewoon verder met wat ik meemaak enzo (: Want ik heb het goed hier en maak veel leuke dingen mee.
Zondag. De eerste keer naar mijn 'nieuwe' kerk. Jeuj. Mooi gebouw, leuke band en mooie liederen. Ik heb 'Er is kracht in zijn woord, als het water bruist zijn stem' in het afrikaans gezongen. Het blijft een grappige taal. De preek werd gehouden door een gast predikant uit Brooklyn (Ja pap, hier hebben ze ook een 'Breukelen'). Thema van de preek: NIKS. Prachtig gesproken die man. Over hoe God zijn wiskunde zo ontzettend verschilt met die van ons. Bij ons is 10x0=0, bij God is 'Geloven in Hem' x 'Niks' = 'De Eeuwigheid'. Leuk hea, is onzer God. Hij verricht wonderen, zolang jij je rust vind in het feit dat NIKS voor God onmogelijk is.
Na een leuke inspirerende dienst een beetje kennisgemaakt met wat gemeenteleden en vrienden van Helen. Carl is op een tour voor een week, dus die was er niet.
Na de kerk was het volgende leuke: eindelijk, na 4 jaar, weer paardrijden. Het moment dat ik in het zadel ging zitten.. oef wat een heeerlijk gevoel. Ik heb een uur gereden, tot m'n bilbotten zeiden dat ik er nu echt af moest gaan. Na het rijden en afzadelen van Sokkies (zo heet het peerd), was het tijd om Louis op te halen van Bootcamp.
De helft van de weg daar naartoe was onverhard en weinig bezocht, dus Helen vertrouwde mij de sleutels toe en zei dat ik 'om het gevoel te behouden' de stukjes onverharde en onbezochte weg mocht rijden. En dat ging super goed :) Waarschijnlijk ga ik over een 2 weken m'n theorie halen en dan is praktijk niet ver weg meer jihoeee.
Op het terrein van de rijke man aangekomen, stonden de legertenten mooi in een halve cirkel opgesteld, alle kinderen stonden achter de tenten in formatie te wachten. Onder luid tromgeroffel en trompetgeschal kwamen ze het terrein op marcheren en gingen netjes in rijen van 3 opgesteld staan. Superleuk om te zien. Er was een prijsuitreiking voor de sterkste, de dapperste, de beste schutter en de stoerste kadet van het kamp. Daarna kwam iedereen nog even langs de tribune marcheren. Helen en ik waren druk Louis aan het zoeken tussen de kadetten en konden 'm maar niet vinden. Tot we een jongetje over zijn eigen voeten zagen struikelen en net een pasje te laat mee zagen lopen. Ons vermoeden werd bevestigd toen ze allemaal moesten saluteren en Louis zijn verkeerde hand aan zijn hoofdje zette... de held.
Hij had binnen no time zijn spullen gepakt en kon haast niet wachten om ons te vertellen dat hij geen een keer geraakt was bij het paintballen. Helen ook weer blij, want dat scheelde een hoop anti-blauwenplekken zalf. Eenmaal thuis vond ik het wel tijd om weer in mijn boek te duiken, maar daar dacht Louis duidelijk anders over. Na 4 keer zeggen dat ik écht even geen zin had om te wii'en, ben ik toch maar naar binnen gegaan om vervolgens daar met tegenzin op de wii te golfen.
Ik kwam tot het inzicht dat ik het echt even heel erg zat was. Schuldgevoel overheersde. Ik had een paard, 4 prachtige honden als kroelvervangers, een eigen bed en huis en eten... Maar ik was het gewoon even helemaal zat. Even niet wetend wat ik met mezelf aan moest mezelf proberen te troosten met Whatsapp... dat versterkte nog meer hoe gaaf het eigenlijk is wat ik doe en dat niemand je echt begrijpt... Nouja, niemand.. :) Vroeg naar bed gaan en stille tijd doet wonderen.
Die dag daarna, dag 5.. ik besefte me dat ik gisteren eigenlijk gewoon een fifth day heb gehad. (Een bekend fenomeen binnen reizen langer dan een paar weken, papa zegt altijd: 'familie en vis blijft 3 dagen fris', bij reizen noemen ze dat the fifth day: alles even zat zijn. Pap het duurde 4 dagen, dus ik vind dat jij gelijk hebt hoor!)
Meevaller: het was weer gewoon een schooldag vandaag, dus nadat ik de kinderen om half 7 had uitgezwaaid, kon ik me nog een keer omdraaien, mijn boekje lezen en op m'n gemak een ontbijtje maken. Helen moest naar Johannesburg voor werk en ik was dus alleen thuis met Smagele, de huishoudhulp. Ze spreekt geen woord engels, maar je bent toch niet helemaal alleen :). Wat een rust zeg, heerlijk.
Om 13.45 kwamen de kinderen thuis en heb ik met Louis huiswerk gemaakt, een van mijn belangrijkste taken. Het is inderdaad een zaak waar je inmens veel geduld voor nodig hebt, want Louis vind concentreren net zo moeilijk als ik op een eenwieler fietsen, en dat kan ik echt niet, dus. Maar ik leer Afrikaans, mag hem Engels met accent leren praten (jeuj) en leer weer netjes aan elkaar schrijven. Na anderhalf uur kon hij eindelijk met zijn zusje spelen en kon ik verder in mijn boek.
Dinsdag was pretty much the same.
Als je je afvraagt of ik nog wel enig contact heb buiten Louis en Annika: ik ga je vragen nu beantwoorden.
Zaterdagavond kwamen Tante Rhotia (spreek uit Rothea) en haar man Francios eten. Zij hebben 3 kinderen, de twee jongens zijn vriendjes van Louis en hun dochter Mathilde (16) is vorige week ZuidAfrikaans kampioen paardrijden geworden. Heftige shit of wa. Ze heeft humor en een gezonde dosis inbeeldingsvermogen dus dat gaat goed komen. De kern van de vriendengroep van Helen en Carl heb ik al in reallife gezien en veel over gehoord. Helen en ik hebben een goede klik. We zitten vaak tot laat te praten en tussendoor komt er niks van nuttige dingen doen omdat de koffie te lekker is en ons verleden te grappig (soms). Maar ook diepgang blijft niet uit :) It's nice.
De kinderen zijn weer thuis, dus mijn werkdag begint weer. Woensdag is paardrijdag en 'voortrekkers' (een soort scouting) dag. Dus even snel een boterham erin, lezen met Louis en door naar de manege.
Ik ga lekker werken jongens. Ik doe wat ik leuk vind, voel me vrij. En heb vrede met het feit dat ik nu niet in Tanzania zit. Tanzania zit wel in mij, so I'll get there one day.
De titel van mijn blog zegt deze keer meer dan genoeg. Misschien komt hij nog wel vaker terug... Ik heb deze keer ook het clipje erbij gedaan, omdat de beelden deze keer net zoveel zeggen als de tekst. En er zijn verschillende versies, dus voor de zekerheid (: Point is:
Who you are, wherever you are.. Did you lived each day?
I am here, and I will leave my footprints. Of fingerprints in dit geval :)
Reageer alsjeblieft weer, de reacties doen me erg goed. En Joke, speciaal voor jou: Ek leer baie vinnig die afrikaanse taal. Dankie voor die stukkies. Blyf skryfe asseblief! Voor iedereen die me gemaild heeft: THANK YOU :D. Jullie hebben geen idee hoe goed het me doet om tien minuutjes even het gevoel te hebben dat ik met jullie heb gepraat.
Papa, mama: ik heb een schone onderbroek aan en ga optijd naar bed. En doe niet heel erg gek. Denk ik.
NNNNDOEEEI!!!!
XoXo Kays
http://www.youtube.com/watch?v=i41qWJ6QjPI
http://www.metrolyrics.com/i-was-here-lyrics-beyonce-knowles.html
-
10 Oktober 2012 - 15:23
Margreet:
Hee lieve Kee!
Wat leuk om je verhaal te lezen! Maar intensief he om kinderen bezig te houden....ik weet er alles van:)
Hier gaat alles goed, het is inmiddels aardig koud aan het worden smorgens vroeg en savonds laat! Op school zijn wij de bruiloft aan het voorbereiden van een collega, juf Lineke, vrijdag hebben we feest, leuk hoor! Vanmorgen was er een trouwjurken-modeshow en iedereen op school is helemaal in de ban van.....
A.s. weekend gaat Ben op kamp met een hussie tieners van de kerk, heeft er helemaal zin in (nu nog wel...), hij moet nog wel even een wildwest outfit scoren, maar dat zal ook wel goed komen. Vanochtend zag ik bij een collega een foto van een grote olifant op haar computer, bleek een foto te zijn van haar Zuid-Afrika vakantie afgelopen zomer. Zij vond het ook fantastisch daar....maarrr...dat was vakantie natuurlijk! Afgelopen zondag hadden we een mooie dienst met Pieter Both en een hele gave band uit Houten. We hebben voor je gebeden hoor! Hee, ik ga effe lekker met een koppie thee op de bank hangen (en een bounty...mmmm) en kijk weer uit naar je volgende verslag! Hele dikke pakkerd!! Bye
-
10 Oktober 2012 - 16:34
Je Vader En Mamzel:
Hee mooi kind,
nou, krijgen we even gelijk antwoord op al onze vragen van de mail die ik vanmiddag stuurde. :)
We hebben weer met veel plezier, bewondering en tranen van geluk en gemis, je blog gelezen. Blijf God danken en prijzen voor alles (positief en minder leuk) wat je mee mag maken. Hij kneed je tot dat Hij je gemaakt heeft naar zijn evenbeeld. Dat doet soms best weleens pijn en dat geef je ook aan in je blog. Maar Hij is er daarna ook om je te troosten en verzorgen. Ga met Hem en het zal je aan niets ontbreken.
Dikke kus -
10 Oktober 2012 - 16:44
Mam:
P.s. wel ff balen, ik wist niet om welk liedje het ging :( John en ik hebben em net zitten kijken. Hebben het allebei niet droog kunnen houden. Mooi hoor, dat jij net zo'n 'mark' achter zal laten als al die mensen in de videoclip of zelfs Beyoncé -
10 Oktober 2012 - 19:56
Bobby:
Weer heerlijk om te lezen kay (goed treinvermaak!) En wat verwoord je je gevoelens mooi. Het is inderdaad moeilijk om te zien hoe groot het contrast tussen rijk en arm kan zijn. Goed dat je wel weet te relativeren en weer kan omschakelen. Ik lees dat je geniet! Liefs uit NL! -
10 Oktober 2012 - 19:56
Bobby:
Weer heerlijk om te lezen kay (goed treinvermaak!) En wat verwoord je je gevoelens mooi. Het is inderdaad moeilijk om te zien hoe groot het contrast tussen rijk en arm kan zijn. Goed dat je wel weet te relativeren en weer kan omschakelen. Ik lees dat je geniet! Liefs uit NL! -
10 Oktober 2012 - 21:59
MC:
IK HOU VAN JOU! -capslock-
en ik vind dat jij heeeeeel mooi kunt schrijven.
binnenkort krijgt u weer een mail. hoezeee :) -
10 Oktober 2012 - 22:27
Els:
Hoi Kayleigh :)
Ik heb je 1 keer ontmoet.
Super gaaf om je verhalen te lezen :) Tof dat je zo eerlijk bent!
Hold on......it's worth it!
Groetjes! Els -
11 Oktober 2012 - 09:36
Denise:
Hallo mopskie,
Goed om te horen dat je daar op je plek zet!
Ik mis je. En het doet me goed om je verhaaltje te lezen.
Dikke kus, denise -
11 Oktober 2012 - 15:12
Piet En Carla:
Hallo Kayleigh,
Ik, Carla dus, zit op het werk je hele verhaal te lezen. Ik ben best onder de indruk en vind dat je een duidelijk beeld geeft van hoe je het hebt. Geen roze wolk dat is duidelijk gewoon realiteit. Ik denk dat het begrijpelijk is dat je af en toe een dip dag hebt, gewoon aan toegeven zou ik zo zeggen.
Wij vertrekken morgen naar Polen met de Benschopjes en ik zal jouw Daan een hele dikke pakkert van je geven. Dikke kussen Piet en Carla -
11 Oktober 2012 - 15:26
Christiaan:
Hey Kayleigh,
Goed om te lezen dat je op je pootjes landt en de boel daar echt beleeft (inclusief balen, onbegrip, eenzaam zijn en missen; allemaal ingrediënten 'to spice the experience'). Geniet van RSA!
Geluk -
12 Oktober 2012 - 17:25
Irma Strien:
Hoi Kayleigh,
Dit was de eerste keer dat ik inlogde op jou blog.
Wat een verhaal. Je geeft goed weer hoe het daar met je gaat.
Heb het met veel plezier gelezen.
Een hele ervaring die je daar op doet.
Ik wens je daar heel veel succes met alle ups en downs en zie uit naar je volgende verhaal.
Groetjes vanuit Benschop. Irma -
13 Oktober 2012 - 10:09
Ds. Wouter:
Hoi Kayleigh,
Leuk om jouw verslag te lezen. Ik wens jou een heel goede tijd en Gods zegen over jouw leven. You never walk alone.
groet Wouter -
15 Oktober 2012 - 12:51
Lara Jwz:
de titel.......
enough said
&dan ga ik nu je blog lezen -
15 Oktober 2012 - 15:22
Marrie Verheul:
Hoi kayleigh,
best leuk de moderne communicatie zo ver weg, en toch volg ik je meer dan thuis,
geniet van je avontuur dit kan niemand je ooit meer afnemen groetjes
Marrie -
16 Oktober 2012 - 18:47
ELS:
Zomaar even een knuf van mij...xx
-
16 Oktober 2012 - 19:24
Amber:
Heeeee Kayleigh,
Wat onwijs leuk om je verhalen te lezen!
Goed om te lezen dat het goed gaat en dat je het daar goed hebt!
Als ik je verhalen zo lees begint het bij mij weer te kriebelen hihi..
I miss Africa..
Geniet van dat ooh zo prachtige continent en ik kan niet wachten om je volgende verhalen te lezen:D
Liefs,
Amber
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
